Surmetu viajn ĉapelojn! La Bona Usona Filmfestivalo okazas nun 🎬

Etikedoj

esperanto USA, filmfestvalo, intervjuo, konkurso, partoprenu, premioj, senpaga partopreno

En Usono oni vere rigardas filmetojn multe. Filmkreado, videoj, elsendoj abundas, kaj homoj volonte konsumas ilin. Se mi rigardas la jutubistojn en Esperantujo, tiam usonanoj kaj pli ĝenerale anglalingvanoj abundas. Do ne estas tiom granda surprizo, ke ideo pri filmfestivalo por Esperantlingvaj filmoj venos de tiu parto de la mondo. La teamo kiu havis la ideon krei la filmfestivalon ĝuas rigardi filmetojn en Esperanto kaj volas vidi eĉ pli! Do organizi konkurson por instigi kreemon inter Esperantistoj ĉirkaŭ la mondo aspektas kiel bona ideo.

Mi ekscias tion babilante kun Kejti Neilson el Usono pri la dua Usona Bona Film-Festivalo. Ŝi mem faras videojn kaj ankaŭ tujelsendas. En tiu ĉi konkurso ŝi estas unu el al kvin ĵurianoj. Interesis min kial gravas konkursoj laŭ ŝi, kaj petas ŝin rakonti. Mi pasinttempe multe pensas pri tio kial gravas diversaj konkursoj al la Esperanto-kulturo. Kio estas la rolo de ajna konkurso kaj kiel organizi tiel, ke oni vere altiru atenton kaj altkvalitajn konkursaĵojn?

Kejti emfazas, ke eblas gajni monon gravas. Mi plene konsentas kun ŝi. Oni ne nur faras ion pro entuziasmo, sed ja estas konkurso, kiu havas rezultojn kaj premion. La unua loko gajnas 300 dolarojn! Tio ja estas serioza instigo. Kaj ekzistas 10 premioj entute. Estas mirinde vidi serioze dediĉitan retpaĝon, regularon, ekzemplon por filmeto, skripto kaj aliajn helpojn por kuraĝigi vin ekfilmi.

Kejti konsilas, ke por fari bonan filmon kreu ion kion vi ŝatus spekti. Se vi ne ŝatas spekti, kial vi kreas ĝin? Se vi mem ne ĝuas ĝin tiam nek aliaj ĝuos ĝin. Trafe. Vi estas la unua spektanto de via propra filmeto. Faru pri io, kio vin interesas, kion vi ŝatas. Ŝi kiel ĵuriano simple volas ĝui la konkursaĵojn.

Do, ni ambaŭ kuraĝigas vin partopreni per mallonga filmo (ĝis 5 minutoj). Kial?

🎞️ Estas senpage partopreni ĝin!

🎞️ Vi ne devas esti membro de Esperanto-USA por povi partopreni! Ju pli internacia estas la partoprenantaro, des pli bone!

🎞️ Vi povas libere eksperimenti, via filmo simple devas esti tute en Esperanto!

La reguloj estas tre simplaj: minimume 10 vortoj en Esperanto devas esti en la filmo. Tio estas unu longa frazo nur! Kompreneble vi povas rakonti tute novan historion, sed se mankas inspiro, eblas krei filmetojn el la rakontoj troveblas sur la retejo.

Alia regulo estas, ke ĉapelo devas aperi en la filmeto ie. Ie! Ĝi ne devas esti la centra objekto, al historio ne devas temi pri ĝi. Simple aperu ie unu ĉapelo!

La limdato alvenas baldaŭ: ĝis estas la 12-a de septembro 2021!

La retpaĝo de la konkurso estas ĉi tie: https://ttt.esperanto-usa.org/eusa/film_festival/eo

Se interesas vin rigardi la filmetojn de la unua eldono, vi trovas ĉi tie: https://ttt.esperanto-usa.org/eusa/film_festival/2021-05/eo

Parolante kun Kejti mi pensas: kiu emas krei filmeton kun mi?

Pli profunde pri aferoj kiuj estas la vivo

Etikedoj

babiladoj, Budapeŝto, INK, literaturo, noveloj, poemoj, somero, verkado, vivo

Mi ne povas haltigi la rapidan moviĝon de io malseka sur la ena parto de mia brako. Ĝi ekiras de mia akselo kaj haltas apud mia kubuto. Mi observas la grandecon de la guto. Mi ne ĉesas ŝviti ekde tagoj estas tiom varme. Estas dimanĉo, 36 gradoj ekstere, la aero ne moviĝas, malfermi la fenestrojn estas vane. Mi legas poemojn sur la ekrano de mia komputilo en la varmega apartamento. Mi notas kiujn mi tre ŝatas, kiujn mi ne aparte sentas fortajn, kaj tiujn kiuj iel balancas je la limo de la du. Ĉu reverkado helpus, aŭ forĵetado estas la solvo? Mi ankoraŭ neniam helpis redakti poemlibron, do mi ne scias kiel la tuto funkcias, simple sekvas miajn instinktojn.

Post kelkaj minutoj mi havas kunsidon kun la poeto, kiu petas mian opinion pri la tria parto de la trilogio kiun li verkis dum la pandemio. La duan li ĵus sendis al la presejo. Mi subite ricevis ĝin en miaj mesaĝoj post mi komentis pri la unua kolekto, kiun mi ricevis kiel donaco kiam ni renkontiĝis la unuan fojon. Kaj nun laŭ tiuj spertoj mi donos opinion pri la tria.

Mi mencias al li, ke fakte mi ne ŝatas poemojn. Aŭ ne aparte ŝatis en la pasinteco, kaj ke mia magistra diplomiĝo komenciĝis per tiu ĉi vidpunkto. Li pensas, ke mi ŝercas. Mi estas tutserioza, kaj pretas ĵuri je mia vero.

Ni alvokas unu la alian per enŝaltitaj kameraoj. Ni aperas unu al la alia en la bildo: li sidas en mallumo en longmanika, blanka ĉemizo. Mi vidas mian ŝvitantan vizaĝon kaj kompare al li mi aspektas nuda en mia bankostumo. Mi rapide pripensas surmeti ion, sed mia vizaĝo komencas ŝviti eĉ pli je nur la penso de aldona tavolo. Iom sentas min strange, sed kion fari, ni diskutos tiel.

Estas amuze rememori, ke ni loĝas duonhoran promenadon for unu de la alia. La vetero same varmas ĉe li. Kvara etaĝo, 11-a distrikto, Budapeŝto, sama horzono, klimato kaj atmosfero.

Ĉu ek? Kiel ni faru tion? Mi havas mian liston, sed miaj notoj iĝis terure konfuzaj. Ni komencu per la unua poemo. Bone. Ni unu post la alia diras kiun ni ŝatas, kiun ne tiom, kritikas, interkonsentas, diskutas, provas atenti pri la reagoj, ne interrompi aŭ konvinki unu la alian, ĉefe diskutas per poemoj, emocioj, kaj literaturo dum horo kaj duono. Estas intima, kurioza, kortuŝa babilado en kiu ni enprofundiĝas en delikataj detaloj de niaj vivoj.

–

Tiajn spertojn mi ekhavas kvazaŭ subite, ekde kiam mi decidis remalfermi mian koron al verkado, legado kaj homoj, kiuj ankaŭ obstine kredas je la bezono de arto.

Mi nuntempe komunikas per noveloj kaj poemoj. Se iu parolas pri poemo, mi rememoras novelon. Se iu mencias bonan tradukon, mi rememoras subite kiun novelon mi volonte tradukus. Mi ne nur mencias novelon, sed tuj sendas ĝin al la persono, responde ricevas ligilon de la alia al poemo, ni diskutas pri la verkisto, la tempo en kiu vivis kaj kiel tio ĉio ligiĝas al hodiaŭ. Mi ekrememoras linion el alia poemo, serĉas en la reto, laŭtlegas al mi mem aŭ aŭskultas version de iu alia en jutubo kaj observas kion mi sentas.

Tiel povas esti, ke unu invitas min partopreni en konkurso, informas min pri eblecoj, prezentas min al sia amiko, ni ekamikiĝas, mi ricevas senpage poemlibron, oni petas mian opinion, mi legas pli kaj pli, paralele, rekomencante, aldonante al mia abunda listo, babiladas pli interese, pli profunde pri aferoj kiuj estas la vivo.

Intertempe en mia profesia vivo tio ĉio helpas. Jam estas en la plena antaŭprepara fazo de la aŭtunaj verksesioj, pretiĝas la nova paĝo, logotipo, tekstoj, ideoj kaj administrindaĵoj por lanĉi la daŭrigon de io, kio komenciĝis dum la INK-konkurso: la fakto, ke homoj volas verki, kaj bezonas komunumon. Do, se tio interesas vin mi baldaŭ rakontos pli pri la detaloj.

Donaco

Etikedoj

INK, interkultureco, literaturo, novelo, verkado, verkistoj, verksesioj

Nuntempe mi multe legas. Vere multe. Estas ĉiutaga bezono preni libron inter miaj manoj kaj enprofundiĝi en la historiojn kiujn la paĝoj ofertas. Malgraŭ tio, ke mi partoprenis mian unuan ĉeestan-kampadejan semajnfinon en Esperantujo post kiu scias kiom longa tempo, tiu bezono aperis ankaŭ dum la evento. Ni estis babilantaj dum la posttagmezo, sidante sur la eta tereno antaŭ la enirejo de mia lignodometo por la semajnfino kaj mi ekhavis la senton: mi bezonas iom da silento por legi. Duonhoro sufiĉas. Nur unu ĉapitron. Bone, eble du.

Kiam mi sidis tie venis partoprenanto de la apuda kabano kaj ni komencis babiladi. Pri tio kion mi legas, sed fakte ĉefe pri tio, ke dum la sinprezenta parto de la renkontiĝo mi diris, ke nuntempe mi okupiĝas pri verkado, literaturo, verksesioj, aranĝas babiladojn rilate al interkultureco, kaj evidentiĝis, ke fakte ri ŝatus ankaŭ provi ekverki. Mem studis filologion, sed neniam provis ludi per la vortoj. Kiel emerito la ideo pli kaj pli eniris rian kapon, pensante: simple volas provi. Kiel tio funkcias?

Mi legis antaŭ tiu ĉi dometo

Post kelkaj frazoj ni ĝoje rimarkis, ke niaj plej ŝatataj verkistoj estas fakte la sama persono, ke la homo kies libron mi estis leganta fakte estis en la sama grupo de granda librejĉeno elektita de 10 homoj kun iu alia verkisto, kiu estis en verksesio de nuntempa aŭtoro, kiu fakte estas mia amiko, kies verksesiojn mi rekomendis al ri. Se vi ne povas sekvi la frazon mi volas simple diri: la mondo estas malgranda kaj literaturo, legado, vortoj kunigas nin.

Mi rekomendis mian plej ŝatatan verkiston al kanadano, kaj al irlandano, poste trovis tradukon, kiun mi pretigis en la angla poste en Esperanto pri unu el la noveloj kiuj tuŝis min pleje, laŭtlegis ĝin en kunveno, intertempe rekontaktis mian eksinstruiston de la universitato en Nederlando simple diri, ke mi daŭre pensas pri tiuj babiladoj, taskoj kaj verkado, tradukado kiun inspiris dum ŝiaj lecionoj… Kaj mi povus daŭrigi la rakonto plu, sed ne bezonatas. Bonaj verkoj trovas legantojn ĉie, estas rekomendataj de amikoj, – ankaŭ por tradukoj – kaj nenio haltigas ilian disvastiĝon.

Memesprimi, trovi la ĝustajn vortojn aŭ la tekston de alia kiu esprimas kion ni sentas estas donaco. Ĝi alportas la senton, ke trans kulturoj, kontinentoj ni povas senti la konekton inter ni. Estas maniero apartigi spertojn kaj senti sin komprenitaj unu de la alia. Tial estas plezuro, ke mia laboro rilate al verkado daŭriĝas, kaj mi povas antaŭprepari diversajn programerojn por la aŭtuno, kaj se vi emas, vi povos verki kun mi je komenca aŭ progresanta nivelo, kaj ankaŭ legi kune. Detaloj venos baldaŭ. Ĝis tiam rekomendu al mi vian plej ŝatatajn verkojn, poemojn en la komentoj. Diru al mi kion vi volonte aŭdus deklamite, laŭtlegite? Kio estas verko kiun ĉiu devus koni laŭ vi? Kies ekzisto estas donaco en via vivo?

La mia estas tiu ĉi:

krisztina-toth-poemon-staranteDownload

La rideto

Etikedoj

eksterkonkurse, INK, KOVIM, kronviruso, literaturo, novelo, originala verko, verkado

– Tiun ĉi libron vi nepre devos legi! – krias mia patrino al mi malgraŭ tio, ke mi staras nur kelkajn paŝojn for. Mi ekatentas, ĉar ĝis nun ŝi sufiĉe neinteresite pakadis la librojn. Mi konstatas, ke ŝi ne ofte rekomendas ion ajn el la hejma biblioteko. Nek ŝi aparte legas tiujn librojn, la tavolo de polvo sur ili pli grandiĝas ĉiu jare. Kiam oni havas tiom multe da libroj, kiuj gravas el inter ili? Bretoj kaj bretoj plenplenaj je pluraj vicoj, eĉ pliaj stokitaj sur ili… mi ne aparte emas tuŝi ilin, ĉar mi movas unu kaj la resto falos sur mian kapon.

Sed nun, finfine alvenis mia tempo! Mia dio, mi estas tiom ege ekscitita, ke ni finfine ordigos la loĝejon. Mi atendis tiun momenton de pli ol du jardekoj. Vidu, mia panjo estas neeltenebla, se temas pri ordigado. Ŝi estas tiom sociema, ke preskaŭ neniam estas hejme. Nun, ke ŝi estas emeritulo eĉ malpli hejmas.

– Tiom da eventoj okazas! Kvar samtempe! Kiun mi elektu? Se mi iras al tiu ĉi, mi ankoraŭ povas iri vespere al la alia, kaj malfruiĝante, sed tamen al la tria ankaŭ. Nur por la duono, sed tamen, eblas! Ili estas tiom interesaj, prelegoj, ludo, klubkunveno, teniso. Kial ili okazas ĉiam samtempe? Tiel mi ne povas ĉion partopreni. – Kaj poste la sekva tago same havas tri interesajn paralelajn renkontiĝojn.

Sed nun ŝi devas resti hejme. Kiun ŝi kompreneble ne volas akcepti komence. Ŝi sentas tiel, ke estas kvazaŭ iu persona puno. La registaro ne volas, ke ŝi havu socian vivon. – Ah, mi ne timas la viruson, estas nur vi, kiu panikas! Mi iras al miaj amikoj! Kaj ŝi estas for.

Nur se ili scius

Etikedoj

INK, rakonto, verkado

Mi rigardas mian grandan ventron kiun mi tre bone povas kaŝi, ĉar en tiuj retaj kunsidoj oni nur vidas la vizaĝon kaj la ŝultrojn de homoj. En mia kazo ĉefe ili vidas mian junan filinon, kiu daŭre kaptas la tabulkomputilon el miaj manoj kaj volas rigardi sin mem sur la ekrano kaj samtempe montri al miaj universitataj amikinoj kion ŝi faras. Estas februaro, kaj ni renkontiĝas rete por pridiskuti kiel ni fartas kaj kio okazis en la pasintaj kelkaj monatoj. Ĝi estas tradicio de jaroj, sed kompreneble en tiuj pandemiaj tempoj kiel ni renkontiĝas tute ŝanĝiĝis.

Ĉu mi rajtas leki vin?

Etikedoj

amorado, demandoj, tradukado

Kompreneble se vi ne volas ke mi leku vin tiam nepre diru tion aŭ iel sciigu min. Mi volas certi, ke mi plezurigas vin. Ofte mi pensas pri tio kiel utilas Esperanto en la mondo kaj kial fekmojosas paroli ĝin. Ekzemple mi povas demandi vin tiujn aferojn. Mi ne aparte ŝatas traduki, nek verki, nek legi en Esperanto. Sonas freneze, ĉar mi verkas ankaŭ nun. Sed vi devas kompreni, ke temas pri tio, ke mi simple devas verki. La vortoj ne lasas min trankvile fari miajn aliajn taskojn.

Kiam mi trovis tiun artikolon kun la listo de kiel pli bone amori (kiam mi havos la eblecon…) mi tuj pensis, ke jes, mi volas pli ĝui la sekvan fojon! Kiu ne?! Mi pensas ke nuntempe novaj konoj el la mondo ĉefe atingas min tra miaj oreloj. Mi aŭskultas multege da podkastoj ĉiu tage dum miaj promenoj, provante ne freneziĝi en tiuj tempoj. La podkasto de I Weigh estas elstara. Mi tre volonte farus iun version de ĝi en Esperantujo. GLAT-aj, feminismaj, elstaraj, malfermaj, honestaj, profundaj babiladoj bezonatas por purigi la menson, eligi la timon, honton kaj malamon en kiu ni vivas. La malhelaj anguloj de Esperantujo ankaŭ bezonus iom da polvosuĉado.

10

De monatoj mi ne aperis en mia retejo ĉar la laboro kiun mi faris por LBR: Kreski kun Esperanto simple kaptis ĉiun mian energion kiun mi havis. Mi nur revis pri detale verki pri la progreso, la aliro, la interesaj aferoj kiuj aperis en la intervjuoj, la novaj ideoj kaj demandoj kiujn rezultis la kunpensando kun la intervjuitoj, la surprizoj kaj kortuŝaj momentoj, sed simple mi devis konstati, ke post la verkado de enkondukoj, retleteroj, raportoj… mi ne povis ankaŭ tajpi ĉi tien.

Ĉi nokte mi decidis rigardi kiel fartas miaj blogoj. Mi estas veka, ĉar mi streĉiĝas. Mi bezonas trovi laboron en la sekvaj semajnoj alikaze mi ne povas resti en Portugalio. La serĉado estas aparte malfacila, ĉar ĉiuj miaj valoraj spertoj ligiĝas al Esperanto kaj kutime homoj ne scias kio tio estas. Aŭ mi ne bone aperigas ilin en mia vivresumo? Aŭ oni ne fidas kion signifas organizi Esperanto-renkontiĝojn, havi tre diversajn spertojn kaj okupiĝi pri Esperantaj projektoj kiel Pasporta Servo? Mi ne scias ĉu mi pravas, sed almenaŭ tio estas mia impreso, ke Esperanto ne estas aparte alloga afero. Mi havas multe da sperto, sed ne ordigite-kronologie ĉe bone konataj firmaoj, simple lernante projekto post projekto en la movado de Esperantujo. Do, se vi havas bonan laborproponon por mi, ne hezitu kontakti min. Sed, do nun ne pri tio temas.

Ĉar estas jam post noktomezo, la retpaĝo tuj rememorigis min, ke mi komencis verki pri Esperantujo antaŭ precize dek jaroj. Mi daŭre memoras la frustriĝon kiun mi sentis post partoprenado de malbone organizita semajnfina renkontiĝo kiam mi pensis, damne, mi ne kapablas elteni, ke ni denove parolas pri iu bonega renkontiĝo, kiu fakte estis terura. Mi vere devas ion fari. Ĉu mi verku pri tiuj spertoj? Ĉu tio povas ŝanĝi ion ajn?

Kial ni ĉiam akceptas ĉiujn aĉajn kreaĵojn de Esperantujo? Oni ŝatas kion oni havas, ĉar ni ne havas multe. Ĉu pro tio? Oni volas kuraĝigi ĝis io bona aperas? Tio estas relativa afero kiom ni havas. Mi volis simple rimarki la bonajn aferojn kaj verki pri la malbonaj. Mia stilo tiam ne ekzistis, ĝi estis formiĝanta… kaj mi pensas, ke miaj komencaj artikoloj estis akraj, sed neniam celite malicaj. Estis multe da frustriĝo. Estis multe da volo, ke ni provu fari pli bone, lerni de la eraroj.

Ankaŭ tio ne helpis, ke mi kreskis en etoso de senĉesa kritikado. Mi ripetis kion mi vidis. La reto intertempe certe helpis aldoni projektojn de entuziasmaj Esperanto-parolantoj al la mikso. Nun jam ekzistas pliaj kanaloj, lokoj, eblecoj por montri sian talenton. Se mi havus pli da energio verki la temoj certe ne mankus. Nur ĉar mi ne skribas pri ili, tio ne signifas, ke mi ne rimarkas kion indas rimarki. Eble eĉ kelkaj ĝojas, ke mi ne kritikas ilian laboron. Tio ne surprizus min. Nek tio, se oni ne scias, ke iam mi kritikis kaj nur konas la blogon laŭ la nomo sen ajnaj novaj afiŝaĵoj.

Tamen. Dek jaroj. Ĉu mi nostalgiu? Ĉu mi repensu pri mia laboro? Kion mi faris en la pasintaj dek jaroj? Nun, kiam mia vivo tiom malstabilas… kelkfoje mi pensas ke mi donis tro al Esperanto. Ke mi malŝparis mian tempon al io, kio ne helpas en mia profesia antaŭeniro. Kio estas nevidebla en la mondo, kaj efektive ne gravas. Finance certe neniel videblas mia laboro. Se mi laborintus tiom multe en ajna alia fako…! Amaraj pensoj.

Senpage, pro entuziasmo, helpante, sindonante. Fakte eĉ ne nepre videblas en tiu ĉi blogo, ĉar mi ne verkis diligente ĉi tien, notante ĉiujn miajn paŝojn, sed mi ja aktivis daŭre malgraŭ la multe da korrompiĝoj kiuj okazis en la movado. Kaj mi ne parolas nur pri mia divorco.

Kompreneble la titolo de la blogo estis ŝerco. Sarkasmo. Mia kritikemo ja ekzistis, montriĝis, aperis, kaj daŭre ekzistas, iris nenien. Eble mi iom esprimas ĝin nuntempe aliel. Mi ne scias kiel mi nomus la blogon, se mi komencus verki hodiaŭ. Stela laŭte pensadas pri Esperantujo? Stelaj pensoj? Eble pro la meznokta cerbumado aŭ simple pro tio ke SĈNK sonas tre amuze kaj ĝi daŭre ridigas min… mi ne emas iam ajn ŝanĝi la titolon.

Verdire, ial, profunde en mia koro mi scias, ke indas aktivi. Ke indas krei aferojn en Esperanto. Mi estas denaskulo, do kompreneble mi aliel vidas la situacion kiel multaj de vi, sed io pri Esperanto indas kaj mi scias tion de pli ol tridek jaroj. Io pri la internaciaj rilatoj, la amikecoj, la konoj, la kontaktoj, la scio, kiujn mi havas pro tiu ĉi lingvo… simple indas.

Mi estis 23 jara kiam mi komencis, nun estas 33. Ĉu mi daŭrigos ĝis 43? Kiu scias. Ni vidu en 2031.