Ĉu mi rajtas leki vin?

Etikedoj

amorado, demandoj, tradukado

Kompreneble se vi ne volas ke mi leku vin tiam nepre diru tion aŭ iel sciigu min. Mi volas certi, ke mi plezurigas vin. Ofte mi pensas pri tio kiel utilas Esperanto en la mondo kaj kial fekmojosas paroli ĝin. Ekzemple mi povas demandi vin tiujn aferojn. Mi ne aparte ŝatas traduki, nek verki, nek legi en Esperanto. Sonas freneze, ĉar mi verkas ankaŭ nun. Sed vi devas kompreni, ke temas pri tio, ke mi simple devas verki. La vortoj ne lasas min trankvile fari miajn aliajn taskojn.

Kiam mi trovis tiun artikolon kun la listo de kiel pli bone amori (kiam mi havos la eblecon…) mi tuj pensis, ke jes, mi volas pli ĝui la sekvan fojon! Kiu ne?! Mi pensas ke nuntempe novaj konoj el la mondo ĉefe atingas min tra miaj oreloj. Mi aŭskultas multege da podkastoj ĉiu tage dum miaj promenoj, provante ne freneziĝi en tiuj tempoj. La podkasto de I Weigh estas elstara. Mi tre volonte farus iun version de ĝi en Esperantujo. GLAT-aj, feminismaj, elstaraj, malfermaj, honestaj, profundaj babiladoj bezonatas por purigi la menson, eligi la timon, honton kaj malamon en kiu ni vivas. La malhelaj anguloj de Esperantujo ankaŭ bezonus iom da polvosuĉado.

#AnkaŭMi

Etikedoj

GLAT, laboren, organizado, TIME

Interese estas, ke ĝuste hodiaŭ, kiam mi aperigis la epizodon pri GLAT-aferoj kaj ĝenerala alirebligo en mia podkasto-serio venas la novaĵo, ke TIME elektis la #AnkaŭMi kampanjon kiel “Persono de la jaro”. Mi ĝojas pri tio. Kvankam aspektas tiel de kie mi rigardas la mondon, ke la redakcio ne vere havis eblecon elekti iun alian. La premo de ekstere estis tro granda. Ne hazarde.

En mia epizodo mi rakontas pri tio, kaj provas estontajn organizantojn kuraĝigi, ke Esperanto-renkontiĝoj havu regulojn pri konduto. Tio estas relative nova afero. En la pasinteco oni tute ne havis tiun koncepton pri atenti pri tio kiel partoprenantoj agas kaj fartas dum la renkontiĝo. Oni eĉ povus diri, ke Esperantistoj ofte tre arogante pensas pri si tiel, kvazaŭ ili ne bezonus ajnan rememorigilon pri tio, ke kelkaj formoj de kontakto ne estas en ordo. Ne estas dezirata kaj ke oni ĝenerale atentu pri unu la alia. Kion vi diras, kiel vi agas.

La laboro de Egalecen estas tre grava en tiu batalo. Mi esperas, ke aperos artikoloj pri la aferoj kiuj okazis kaj okazas en la movado dum renkontiĝoj. Kun nomoj, sen nomoj, honeste. Ne por fortimigi homojn de Esperanto, tute ne. Simple por montri la malperfektecon de la movado, la mankojn, kaj ke ni ĉiu ĉiam povas lerni multe pli. Eĉ pli. Indas rigardi en la retejo la artikolojn, la Esperantlingvajn tradukojn kaj klarigojn pri esprimoj, kiujn la anglalingva feminisma movado jam kun memfido uzas, sed ni, en Esperantujo ankoraŭ ne vere konas, aŭ eĉ vortojn ne havas por ili.

La Esperanto-movado tute ne estas sendependa de la ekstera mondo, la idealismo ofte estas blinda al tiuj problemoj pri kiuj la #AnkaŭMi movado parolas. Pri la malkonsentoj dum kunestoj en renkontiĝo. Pri la nevolataj tuŝoj. Pri la ofta malkomprenemo pri tio, kion “ne” kaj konsento signifas. Mi ja scias, mi partoprenis kaj organizis kelkajn diskutrondojn rilate al feminismaj temoj. Kelkfoje ŝokiĝis pri la sintenoj kaj opinioj, sed mi provis ne montri tion nur pli kompreni la situacion. Demandi pli. Esplori pli. Kompreni pli. Jes, kelkaj Esperantistoj efektive estas terure seksismaj, kaj eĉ ne komprenas tion, kial tio estas problemo. Efektive ni povus ankaŭ pri tio paroli kial estas multe malpli da inoj inter la Esperantistoj ol viroj. Eble estas konekto ie. Mi ja ofte observis kiel armeo de viroj ĵetas sin sur novulinoj odorante la freŝecon de ies ĉeesto kompare al la malnovaj aŭ malliberaj inoj. Post la unua renkontiĝo rapide malaperis tiuj homoj, hm, kial?

Mi nun kiel jam sperta organizanto povas vidi kiom multe pli oni povintus kaj povas fari por ke oni sentu sin pli sekuraj dum renkontiĝoj, ke rimedoj estas je nia servo por certiĝi, ke ĉiuj niaj partoprenantoj bone fartu. Kiam mi estis multe pli juna aktivulo en la movado, mi memoras, ke organizantoj ne kuraĝis haltigi tro ebriajn partoprenantojn. Ke oni daŭre servis alkoholon al junuloj, kiuj jam plene ebriis. Ke oni ne tro atentis pri la sekureco de la partoprenantoj. Ke pli gravis protekti monon kaj timi de la ŝtato kaj perdado de subvencio ol atenti pri la bonfarto de la partoprenantoj. Okazis kelkaj malhelaj aferoj antaŭ 10-15 jaroj. Sed ni ne devas tiom retroiri en la tempo por trovi aliajn ekzemplojn… Do, estu tiu tago ankaŭ rememorigilo, ke por bona etoso signifas, ke ĉiu bone fartas dum via renkontiĝo! Ke tio estas respondeco de la organiza teamo, ke vi donas la bazan tonon de via renkontiĝo. Ĉu vi klare indikas kian konduton vi ne akceptos? Ĉu vi helpas al novuloj partopreni vian renkontiĝon?

Kaj ne, tio ne signifas, ke nun jam oni ne rajtas brakumi unu la alian dum renkontiĝoj! Ke oni ne rajtas amindumi, danci kaj ĝoje kunesti, ĉar venas la polico kaj forĵetos nin! Ne, tute ne. Temas pri tio, ke la ekstera mondo, la patriarkeco ja havas efikon en nia vivo, kaj ni ĉiu povas esti pli singardemaj kaj atentemaj pri unu la alia. Ankaŭ dum Esperanto-renkontiĝoj. Mi pensas, ke la movado donas multege da ebleco lerni de unu la alia, pli libere demandi kaj havi informojn pli rapide kaj persone de aliaj partoj de la mondo. Kun respekto demandite, akceptante, se eble iu tamen ne volas havi tiun konversacion. Vi scias kiel fari. Kaj se ne, do lernu iom pli el mia podkasto.

 

 

Eĉ pli bonaj renkontiĝoj – en telegramo!

Etikedoj

jes, junulara esperanto semajno, la bona renkontiĝo, laboren, organizado, telegramo

Nun, ke mi jam laboras pri la epizodoj de la dua serio de mia podkasto kaj intertempe partoprenis unu-du renkontiĝojn mi komencas havi la senton, ke mi efektive ne vere scias kiel la podkastoj plaĉas al la homoj. Ĉu ili utilas? Kompreneble mi ricevis unu-du respondojn, kiam mi demandis, sed ĝenerale oni ne havas vivan diskuton aŭ demandojn rilate al organizado. Mi havas la senton kvazaŭ mi farus laboron kiu ne bezonatas, kvazaŭ estus klare kiel oni devas organizi bonajn renkontiĝojn. Tio ne estas plendo. Mi pensas, ke estas ĝenerale tiel, ke oni ne scias homojn kiel envolvi al ajna diskuto.

Do, mi tamen decidis lanĉi telegramo-grupon, kaj vidi, ĉu efektive homoj bezonas helpon rilate al siaj eventoj. Mi invitas vin babiladi unu kun la alia, kaj pridiskuti temojn rilate al tio, kio estas defio por vi en la organizado de junularaj renkontiĝoj. Efektive kial vi ne volas organizi renkontiĝojn? La respondoj al tiu demando ĉiam donas pliajn utilajn informojn al mi. Antaŭ kelkaj jaroj dum IJS mi faris diskutrondon ekzakte rilate al tio. Mi demandis, kial vi ne volas kontribui tiel al la movado? Ĝenerale estis du respondoj: mi ne scias kiel, mi ne vere estas organizema homo kaj estas simple tro da laboro, mi volas nur ĝui kaj partopreni. Tre interesaj vidpunktoj. Do, interesas min daŭrigi la diskuton kaj vidi kiel la nova generacio pensas pri tiaj demandoj.

Mi ĉiam parolas pri tio, ke organizado estas bonega sperto, se vi laboras en grupo, se vi kune pripensas, cerboŝtormas kaj kreas ion. La podkastumado, babilado kun mi mem estas mia plej facila solvo kiun mi povas fari hejme nun. Kompreneble, se mi povus mi farus pliajn prefere parolajn intervjuojn kun nunaj organizantoj kaj siaj sukcesoj, spertoj kaj defioj. Multe pli volonte prezentus la helpojn kaj spertojn tiel. Mia ideo estas nur la komenco. Ĉiu ideo multe pli boniĝas pridiskutante kun iu alia persono. Ne nepre sperta. Nur iu, kiu ne estas vi. Do, tiu afero mankas al mi, kaj espereble mi povos fari la trejnsesiojn dum JES, kiujn mi proponis al la organizantoj. Ni vidu, ĉu mi povos oferti al vi bonan trejnadon pri organizado de renkontiĝoj. Kiam la organizantoj respondos al mi, informos tuj ĉi tie. Ĝis tiam: bonan aŭskultadon de la dua serio de #LaBoRen kaj venu al la telegramkanalo kunpensi!

Naiveco

Etikedoj

organizado

Kiam mi skribis la konsilon pri ĉeforganizado antaŭ iom pli ol semajno, mi jam komencis eklabori pri la nova epizodo de #LaBoRen. Nun, ke mi vere serioze kaj longe pensas, kiujn mesaĝojn kaj rektajn, aplikeblajn taskojn mi deziras transdoni rilate al organizado klariĝis al mi, ke vere kiom multe gravas ĉeforganizantoj.

Bonvenon al La Bona Renkontiĝo!

Etikedoj

kunlaboro, la bona renkontiĝo, laboren, organizado, podkasto, teamo

Mi neniam pensintus, ke fine podkasto estos la solvo al miaj streboj kaj ideoj. Mi eĉ ne ŝatis podkastojn ĝis antaŭ proksimume kelkaj monatoj. Mi ne aŭskultas la radion, ĝenerale tre ŝatas sidi en la silento kaj aŭdi miajn proprajn pensojn sen aŭskulti iun ajn la tutan tagon. Mi klare maljuniĝas 🙂

Pasintsomere kiam mi serioze ekpensis kiel krei sisteman katalogon pri miaj spertoj pri organizado de junularaj renkontiĝoj, mi komencis ekseriozi pri farado de videoj. Aĉetis bonkvalitan fotilon kun piedoj kaj ankaŭ sonsistemeton, ni faris provelsendojn, atentis pri la lumo ktp. Sed mi fakte ne ŝatas esti antaŭ la kamerao kaj laŭ mi la longeco de video simple ne permesas sufiĉe bone klarigi la diversajn temojn. Skribado estas parto de la laboro, kaj eĉ se mi komencos ekkrei helpajn pdf-ojn, mi pensas, ke tio denove estas afero, kiu iĝus tro longa, se mi nur priskribus kiel organizi. Tion mi jam faras de jaroj en mia blogo, ĉi tie, ĉu ne?

Do, kiel eduki, kiel relative rapide transdoni la bazajn ideojn de organizado? Podkasto estas la solvo! Mi volas havi la tempon klarigi pri kio mi parolas. Mi volas doni plurajn ekzemplojn. Ne limigi min inter 2 kaj 4 minutoj. Mi fine sentis tiel, ke mi ne volas tion fari en videoj, kie oni tamen devas esti sufiĉe koncizaj, se oni volas havi la atenton de la spektanto ĝis la fino. Kaj oni devas ŝati munti videojn. La afero ne sufiĉe interesis min. Podkastojn oni povas aŭskulti dum veturado al la universitato, laboro, purigado. Ne bezonatas rigardi. Plurfoje povas reaŭskulti partojn de ajna ludilo se vi tion preferas.

La podkastoj de La Bona Renkontiĝo estas elŝuteblaj en altkvalita versio kaj ankaŭ en iom pli malpeza varianto por tiuj kiuj havas malbonan retkonekton aŭ limigitan retaliron. La nomo venas de la simpla ideo, ke homoj volas bone farti, amuziĝi dum renkontiĝoj. Intence ne estas “perfekta”, “elstara” aŭ iu alia adjektivo. Bona sufiĉas. Kaj vi rimarkos, ke eĉ por havi ion nur bonan, vi devas multe labori depende de la longeco kaj skalo de via renkontiĝo.

Krei la logoon, la retejon, la enhavon estas tre interesa defio, kaj kompreneble mi jam antaŭĝojas aŭdi la komentojn, legi la demandojn kaj krei konversacion kiel rehavi la bonan organizan kulturon de la Esperanto-movado. Mi pensas, ke ni iomete perdis tion en la pasinta jardeko. Mi tre deziras rehavi tiun entuziasmon por organizado kion mi spertis kiam mi ekaktivis helpante dum renkontiĝoj. Ne nur deziras, sed volas aktive helpi. Mi komprenas la malfacilaĵojn, la timon, kial oni ne volas komenci, ekfari, pripensi, varbi. Sed mi ankaŭ tre bone konas la senton kiam organiza teamo lace, sed ĝoje sidas kune kaj feliĉas, ke dediĉis tempon, konon kaj energion por krei ion neforgeseblan. La plej bonaj momentoj de mia vivo ligiĝas al tiuj bonetosaj, festaj, amuzaj kunestoj dum Esperanto-renkontiĝoj. Mi deziras, ke ĉiu Esperanto-parolanto povu tion sperti almenaŭ unu foje aŭ memfarante, aŭ helpante al iu alia en la realigado.

La enkodukan, “nulan” epizodon pri la projekto vi jam povas aŭskulti ĉi tie. La unuan epizodon pri la plej baza demando de organizado ĉi tie. Bonan aŭskultadon kaj bonvenon al La Bona Renkontiĝo!

Vidi la futuron

Etikedoj

aktivado, junulara renkontiĝo, kunlaboro, organizado

Ni ja scias, ke Esperanto-lando ne ekzistas, do ni devas iel krei ĝin. Mi pasie ŝatis kaj daŭre ŝatas pripensi renkontiĝojn. Nuntempe tamen iomete de pli nova perspektivo aperas por mi. Kaj tio estas la pretigado de mia podkasto pri organizado de junularaj Esperanto-renkontiĝoj. Kio signifas, ke mi mem ne aktive partoprenos en la laboro de organiza teamo en la sekvaj monatoj, sed kunordigos miajn pensojn kaj helpos al vi organizi per rakontado de miaj spertoj en espereble bone strukturita formo. 😉

Rilate al tio venu mia konsilo – ofte forgesata – por kunordigantoj de renkontiĝoj. Se vi estas la gvidanto de la teamo, ne forgesu, ke vi estas tiu kiu vidas la futuron. Per tio mi volas diri, ke vi havas la respondecon plani la laboron, kaj pripensi la taskojn rilate al la paŝoj en la organizado. Eĉ se viaj teamanoj jam faris tiun saman renkontiĝon kun vi, kaj teorie scias, per kiuj taskoj oni kutime komencas kaj bezonatas fari eĉ tiam ili atendas vian direktadon kaj apogon. Vi estas tiu, kiu decidas en kiu sinsekvo la laboro estu farita, kaj vi ne rajtas atendi, ke la aliaj “sciu” siajn taskojn. Se io ne estas farite, vi devas rimarki, atenti kaj atentigi pri tio, plie direkti energion al la bezonata tasko: per rememorigo, konsilado ktp. Vi devas esti je unu paŝo antaŭ viaj kunorganizantoj. Ĉiu alia “rajtas” atendi, vi neniam. Estas via respondeco esti klara pri la tempolinio de la organizado kaj detaligo de la laboro. Mallonge: vi devas vidi la futuron.

 

 

Konsilo por aktivuloj

Etikedoj

aktivado, laboro, tejo, uea

Miaj blogeroj kutime estas tre longaj. Kekfoje eble tro? Mi ne scias. Mi ŝatas preni la tempon kaj la spacon por bone priskribi, klarigi problemojn, vidpunktojn, aŭ en intervjuoj demandi ĉion kion mi volas, kaj ne mallongigi respondojn – donante spacon ankaŭ por la pensmaniero de la intervjuatoj. Do, por iom balanci tion, mi decidis skribi vere mallongajn kaj utilajn konsilojn en mia blogo. Kion mi probable pilaboros pli longe ankaŭ en miaj podkastoj. 🙂

Venu ĝenerala konsilo por vi de Aleks: “konatiĝu kun la lokaj grupoj, landaj asocioj, TEJO aŭ UEA. Estas multe da lokoj kie oni estas helpemaj. Se vi volas helpi ĉiam estas ebleco labori, kaj per tio vi povas havi belan sperton kaj tio helpas la movadon.” – Li mem redaktis IKU-n, la revuon, kiu enhavas ĉiujn sciencajn prelegojn de la Kongreso. Tiel kunlaboris kun scienculoj kaj profunde inspiriĝis de ilia laboro. Laŭ Aleks, se oni ne scias, ke oni bezonas homojn, tiam oni maltrafas tiujn okazaĵojn. “Se vi volas helpi, diru, kion vi volas fari, kaj vi trovos por vi lokon en la movado, povos labori per Esperanto kaj tio estos mirinda sperto por vi.”