Mono, mono, mono…

Etikedoj

kostoj, laboren, organizado, podkasto, renkontiĝoj

Preskaŭ de unu jaro ekzistas La Bona Renkontiĝo-projekto. Bone, en mia kapo ĝi jam okupis multe da loko ekde 2015. Sed finfine tio gravas, ke fine de julio mi publikis la unuajn du epizodojn. Haltante por momento pripensi kion mi atingis mi devas diri, ke estas nekredeble, ke la 30a epizodo aperos post semajno.

Hodiaŭ mi traktas la temon de mono-malmultkosteco en la 3-a serio. Ne, ĝi ne estas aparte facile aŭskultebla, eble vi eĉ bezonos duan provon por kompreni ĉion pri kio mi parolas. La temo longege restis en malneta versio, kaj mi minimume 10-foje rekomencis la surbendigadon-reverkadon daŭre pensante, ke ne, mi ne kaptas la esencon de tio, kion mi volas diri. La nuna versio ne estas perfekta, certe bezonatos pliaj epizodoj, tamen ĝi estas plen-plena per solvoj kaj ideoj.

Malgraŭ tio, ke vere bone plani budĝeton oni vere lernas nur per spertoj, ĝi ne nepre tuj bone sukcesos. Tamen, estu kreativa! Ne ĉagreniĝu. Serĉu solvojn, provu vidi kion vi farus, se vi havus absolute nenian monan subtenon de la partoprenantoj (=programkotizon)? Kiajn programerojn vi farus tiam? Kiel vi pripensus vian programtabulon? Kion vi vere bezonus? Kio gravus tiam?

Mono, kaj ĝenerale kostoj de junularaj renkontiĝoj nekredeble gravas. Mi ne povas sufiĉe substreki al organizontoj, ke por havi sukcesajn renkontiĝojn por la junuloj, oni devas certi, ke oni ofertas (almenaŭ version) de vere malmultkosta evento. Mi mem ne kapablis pagi por multe da renkontiĝoj, kiujn mi volonte partoprenintus, ĉar simple kun la vojaĝkostoj ne eblis ie ajn trovi la sumon por mi. Nek helpis mian triston poste aŭdi kiom bonajn semajnojn mi maltrafis.

Tial gravas, ke oni sufiĉe frue decidu kiam kaj kie okazos evento, kaj vere, kiom ĝi kostos? La aliĝilo en la pasinteco signifis, ke oni povas kontroli la prezojn, ne la simplan anonacadon, ke oni volas partopreni. Oni fakte povas kalkuli kiom ĝi estus minimume, kaj vidi ĉu oni havos sufiĉe da tempo por ekhavi la financajn kondiĉojn. Nun, ke mi vidas en pli okcidenta parto de Eŭropo, mi konstatas la falsan bildon kiun mi havas de relative facila partoprenado de junuloj en diversaj renkontiĝoj. Mi preskaŭ forgesas, kiom malfacile estis por mi, kaj restas por pluraj junuloj…

Se mi komencas iom pli seriozi pri la analizado de la partoprenantaro mi havas la impreson, ke la orientaj landoj malpli kaj malpli kapablas memforte ĉeesti en eventoj. Se mi pensas “nur” pri la hungaraj kaj polaj amikoj, ili vere ne povas partopreni grandajn eventojn, eĉ malgraŭ tio, ke io okazas en siaj propraj landoj…

Do, mi provis kontribui al la streboj de tiuj organizantoj, kiuj kreative, zorgeme, pripensante, entuziasme kaj sukcese laboras malaltigi la kotizon de siaj eventoj por la junuloj. Dankon al vi!

---

La plej nova epizodo de La Bona Renkontiĝo aŭskulteblas ĉi tie.

Advertisements

Virinoj ĉie, ĉiu tage – longe vivu!

Etikedoj

aktivuloj, helpantoj, laboro, organizantoj, tejo, virinoj, virintago, volontulado

Feliĉan tagon de virinoj al ni! Kompreneble vi povas pensi: sed Stela, tio ja pasis antaŭ 3 semajnoj, vi nur ne ĝisdatigis vian blogon intertempe. Jes, tio estas vero, sed la ideoj neniam ĉesas svarmi en miaj kapoj rilate al projektoj, artikoloj (vidu la sekvan Kontakton, vi trovos ion de mi en ĝi – espereble), novaj podkastoj, intervjuoj kaj pliaj kreativaj aventuroj. Do, nur pro tio, ĉar mi lasas la ideojn iom kreski en mia kapo, tio ne signifas, ke mi ne aktive okupiĝas pri nia movado alie(l).

Tradicioj

Etikedoj

esperanto renkontiĝo, gej, jes, junulare esperanto semajno, nova jaro, pej, pollando, szczecin

Korekto: intertempe la podkasto jam aŭskulteblas sur Podcast Addict.

Iu konstatis dum la JES plenridante, ke Esperantistoj eĉ pli sankte gardas tradiciojn ol la ekstremdekstruloj ie ajn en la mondo. Oni ofte ŝercas pri tio, ke Esperantio estas sekto, aŭ almenaŭ tiom tradiciema kiel ajna kutima religio. Mi certe kulpas je tio. Mi iris al JES serĉante tradiciojn, volante havi la samajn spertoj dum novjara evento kiel antaŭ 15 jaroj. Kelkaj restis, kelkaj bedaŭrinde ne, mi lamentas. Ĉefe tiuj rilate al la novjara balo.

Kiam mi aliĝis al la JES mi decidis, ke kia ajn estos la organizado (mi vidis la malbonajn antaŭsignojn), kion ajn oni faros dum la semajno mi simple volos partopreni ĝin kiel eble plej bone. Mi volos ĝui, ke mi reestas en Esperanta etoso post tiom multe da tempo por tuta semajno. Kaj tio estis ekzakte kion mi faris. Mi sciis kio estos fuŝite, kio povos eventuale funkcii, ĉar mi jam estas sperta organizanto. Miaj antaŭpensoj ne fiaskis, ĝuste tiuj aferoj ne funkciis, aŭ malbone okazis kiujn mi pridiskutadis en mia kapo dum la vojo en la trajno. Sed la diferenco estis, ke la tuta afero ne interesis min, mi ne volis zorgi pri tiuj fuŝoj. Kaj mi sukcesis nur observi, ne reagi. Granda defio por mi.

Ni provis fari tiun foton proksimume 8 foje. Ni ridegas en ĉiu.

Estas belege denove brakumi amikojn, kiujn vi fakte eĉ ne scias kiam lastfoje revidis, sed tiu rideto estas la sama kion vi ĉiam rememoris. Mi sciis, ke mi ekkonos novulojn ankaŭ dank’ al amikoj, kiuj nepre volis, ke mi renkontiĝu kun siaj novaj amikoj. Estis belega semajno. Vera festado de longtempa amikeco kun karuloj de mia mondo. Se vi ne ŝatas legi ĝendolĉajn rakontojn pri amikoj, do ĉesu legi nun.

Kutime mi skribas mian organizan analizon de la evento en mia blogo, sed ĉar mi nun jam havas podkaston, mi decidis iom eksperimenti, fari ion novan. Do, se interesas vin miaj teknikaj laŭdoj kaj plendoj pri la semajno en Pollando aŭskultu miajn komentojn en mia retejo. Aŭ en Stitcher, kaj baldaŭ havebla ankaŭ sur Podcast Addict, se de tiuj lokoj vi ekhavas viajn podkastojn.

Antaŭ la JES mi volis:

• danci iam dum la tuta nokto (Jes! Ĝis la lasta kanto en la diskejo dum la nova jaro. Dankon Gunnar por la kantoj!)
• babiladi trankvile kun amikoj en la gufujo (Dankon Bertilo, estis agrablege post tiom longa tempo.)
• drinki kaj babiladi kun amikoj en la trinkejo (Alekĉjo, kiel ĉiam, amo al vi.)
• movadumi  (Miaj sesioj kaj babiladoj pri organizado de renkontiĝoj donis al mi bonegajn ideojn kaj mi vere dankas la kontribuon de ĉiuj. Eĉ de tiuj, kiuj nepre volis plendi al mi pri la fuŝa organizado de JES. Tio estis kelkfoje lacige, sed ne gravas.)
• finvenkumi (Ĉar mi ĉiam rekonsideras finvenkismon dum renkontiĝoj. Mi ja devas. Tiam tiuj renkontiĝoj neniam plu ekzistus. Iom triste, ni ĉiam konstatas.)
• diboĉi (La kvanto de bieroj kaj ŝaumvino kiun mi drinkis… Mi fieras.)
• manĝi tradiciajn polajn manĝaĵojn en tradicia restoracio (Jes, jes, jes! Plurfoje: bigosz, szaszlyk, salatoj, pierogi kaj barszcz, #porĉiam.)
• kanti la hungaran himnon novjare (Iom da resisto de la hungaraj junuloj, sed finfine ni kantis eĉ du foje. Nian terure malĝojan himnon eĉ en rok’n’rol versio, estis tiom bonhomure. Kaj poste ni fotis la hungaran teamon kun ne hungaroj. Tradicio+++)
• krokodili kun la hungaroj (Mi de tiom longe ne vidis ilin, ke mi kapablintus nur kun ili esti la tutan semajnon. Kaj plej parte jes, mi estis. Sed dankon miaj karaj, parte la etoso de JES estis dank’ al ni!)
• vendi la sakojn (Nekredeble kiom malmulte da ŝanco mi havis fari tion. Elpaki, deĵori, babiladi pri projektoj krom la sesioj de LaBoRen… Mi vendis 7 el 13 – tute ne malbone, la resto aperos sur la retpaĝo de #LaBoRen. Dankon por la subteno de la aĉetintoj!)
• festi naskiĝtagon de panjo (Tute ne iris laŭ plane pro la longeeeega vespera-nokta programo de la koncerto-trinko-manĝo-nokto-Internacia vespero*nokto. Finfine ni manĝis la kukon la sekvan tagon posttagmeze. Kaj milfoje dankon Carsten, ke vi kantigis la publikon por ŝia naskiĝtago. Mi estas tre dankema pro tiu belega ideo! Kaj vi estas unu el la plej bonaj moderatoroj kiun Esperanto-renkontiĝoj iam ajn havis. Vi devos doni ideojn kaj konsilojn en mia podkasto al la venonta generacio.)
• disdoni JarKompasojn (Ili tiom rapide malaperis, ke mi vere devintus printi pli. Mi tion ne povis scii antaŭe. Do la sekvan fojon mi scias. Dankon por la entuziasmo pri tiu ĉi projekto!)
• foti miajn amikojn (Malfacilege. Por fari bonajn fotojn vi bezonas vian okulon, vian cerbon. Drinkado ne estas tiom bona ideo, ĉar la rezulto estos malreviga. Sed, tamen mi sukcesis kelkajn bonajn fotojn fari. Mi alŝutos ilin poste.)
• travivi la karavanon (10 – jes, DEK trajnojn ni devis kapti tien kaj reen, konektojn ne maltrafi. Ni sukcesis. Ambaŭ direkten. Pfff. Dankon Roĉjo por la planado!)
• partopreni prelegon (Ankaŭ sukcesis. Bone, nur duonon, sed tamen.)
• iom diskonigi pri #LaBoRen (Pro la sesioj tio relative bone funkciis. Mi tute ne havis energion fari apartajn afiŝojn por ĝi. Bedaŭrinde. Sed okazas. La sekvan fojon.)
• ne kritiki la renkontiĝon (Malfacile, sed tamen mi estis tiu, kiu daŭre trankviligis la homojn: ĝuu la etoson. Jes, mi komprenas, jes mi scias, sed ĝuu kion vi povas.)
• ĝui la etoson (Mi faris.)

Grupfoto post la hungara himno noktomeze. Unu el miaj plej ŝatataj tradicioj!

Kaj mi povas fiere diri, ke ĉion mi sukcesis fari, kompreneble donacante horojn ĉe la altaro de la Dio de Dormado. Mi ne multe dormis dum la tuta renkontiĝo, kaj ĝuste tio estis la plano. Mi certe ne iris dormi antaŭ la 3a matene, sed poste nur jam je la 6a-7a, ju pli da tempo ni pasigis en JES. Estis bonege. Kiu bezonas dormi, ĉu ne?

Post la JES kiun mi organizis, kaj pro la persona bojkoto de la posta nun mi revenis novjare al Esperantio. Estis bona decio.

La teamo kiu volas

Etikedoj

ijk, ijk 2019, internacia junulara kongreso, jes, nederlando, nej, tejo

Averto: mi estas konsilanto de la teamo.

Finfine estas ia konkurso kaj publika interesiĝo rilate al tio kiu gajnos la rajton organizi IJK-on en 2019! Ĉu vi scias ke ekde kiom longe tio ne vere okazis? Jes, venas pluraj ofertoj kaj kandidatiĝoj kutime, sed ofte oni scias, ke ili aŭ estas malseriozaj, aŭ klare ne sufiĉe spertaj teamoj volas fari la laboregon de la organizado. En la pasintaj jaroj unuopaj kandidatiĝoj venis de tiuj, kiuj estas tre proksime al TEJO, do minimume en la estraro iel ligita al la vere ena cirklo de tiu parto de la movado pri kiu plej multe da homoj eĉ tute ne komprenas kial gravas… aŭ kio entute okazas kaj rezultas el la laboro de TEJO. Nur la IJK estas klare ligita de jaroj al la organizo kiel ĝia plej granda renkontiĝo. Teorie la plej granda en la mondo. Tamen, se ni rigardas la statistikojn plurfoje aliaj junularaj renkontiĝoj estis pli grandaj ol la IJK. Kio montras la malbonan organizadon de la renkontiĝo. Ĝi ja devus altiri la plej altnombran partoprenantaron sendepende de tio kie ĝi okazas en la mondo. Esperanto-parolantoj ja estas ĉie. La allogo de TEJO devus montriĝi ĉie.

Por mi mem

Etikedoj

esperanto renkontiĝoj, jes, junulara esperanto semajno, junuloj, maljunuloj, movado, organizado, renkontiĝoj

Mi faras tiujn podkastojn por eligi la informojn, konojn kaj spertojn el mia kapo kiujn mi kolektis dum mia plurjardeka aktiveco en la junulara movado. Mi volas helpi, subteni kaj kontribui al la organizado de junularaj Esperanto-renkontiĝoj. Samtempe mi provas atenti kie mi povos plej bone daŭrigi mian laboron. Ne nepre rilate al organizado, sed kiel partoprenanto. Al mi momente ne aspektas tiel ke mi forlasos la movadon aŭ longtempe ne aktivos por komenci familion. Ne, mi ne scias, ĉu se mi iam havos familion tiu infano estos 100%-e denaskulo kiel mi. Eble. Eĉ tiel mi ne certas, ke mia edzo estas de la movado.

Do, mi devas konfesi, ke mi timas. Aŭ eble mi jam parolis pri tio pli frue? Kion mi vidas el la movado, el la nejunulara parto tio estas tre enua. Ne interesas min. La programeroj ĉefe estas prelegoj kaj kunsidoj. Mi ne vidas ajnan aktivecon kiu donus al mi ĝojan perspektivon, ke mi iam eble volus partopreni tiujn aranĝojn. Kaj jes, mi devas rapide kompreni, ke tiujn renkontiĝojn mi mem devos organizi. Ĉar ili ne ekzistas. Same kiel en miaj podkastoj mi substrekas: organizu tion, kio mankas al vi. Kion vi volonte partoprenus. Faru tiajn programeroj, kiuj plaĉas al vi. Kaj mi mem faris tion en la pasinteco. Organizis renkontiĝojn kiujn mi mem volis partopreni. Faris diskutrondojn pri temoj, kiuj interesis min, kiun mi volonte preparis. Elektis temojn kiujn mi honeste kun ĝojo pridiskutis kaj invitis aliajn homojn por kune fari ilin.

En la pasinta semajno mi estis invitita partopreni en la organizado de du grandaj renkontiĝoj. Laboro, kiun kompreneble teknike mi povus fari kaj helpi, sed mi ne volas. Ne plu. Mia koro ne estas en la organizado, ĉar mi estas tiom laca. Mi ne sufiĉe atentas pri tio, ke mi ne tro laboru pri projektoj… kaj pro tio mi decidis, ke en 2018 mi ne organizos ajnan renkontiĝon. Helpos? Jes, mi tre volonte helpas de la flanko. Mi vidas kiam organizaj eraroj okazas. Mi povas doni konsilojn, ja tion mi faras en la podkasto. Mi rekte parolas al vi, ke vi provu havi tiun enan kompason por voli bone okazigi renkontiĝon. Por ke vi faru la laboron de la organizado. Dum JES ĉi jare mi gvidos kvar sesiojn pri kiel organizi.

Estas malfacile paŭzi. Samtempe, min jam ne tro interesas junularaj renkontiĝoj, ĉar mia fokuso estas alie. Ankaŭ ne havi malnovajn amikojn en tiuj renkontiĝoj jam ĝenas min. Ili mankas al mi. Amikiĝi estas bona afero, renkonti novulon povas esti agrabla sperto, sed mi scias ke miaj malnovaj amikoj ne plu partoprenos tiujn renkontiĝojn.

Kiel jam plurfoje skribitie, kion mi vidas ne plaĉas al mi. Kion mi volonte partoprenus estus renkontiĝo kiel por la junularo, sed ne kun junuloj, kun jam iom pli maturaj homoj. Malnovaj Esperantistoj, aŭ novaj, sed tamen pli aĝaj parolantoj.

Mi ne volas esti solena. Mi ŝatas amuziĝi, babiladi, ekskursi. Aŭ eble la senfinaj prelegoj kaj silenta kunsidado estas la amuziĝo por la pli maljuna generacio? Tio povas esti. Sed la meza ja mankas. Ekzistas tiuj, kiuj daŭre partoprenas junularajn renkontiĝojn – ili estas ĉ. 40 aŭ eĉ 50 jaraj. Jes, kelkfoje 60+. Kiel mia patrino. Kiu ja partoprenas prelegojn, sed ĉefe volas esti aktiva, kaj tio nur troveblas en junularaj Esperanto-renkontiĝoj. Kaj mi ne volas esti tia persono. Mi aktive trejnas min ne esti tiu persono. Mi provas instrui al mi mem, ke ne manku tiuj aferoj. Sed ili kompreneble mankos, tiuj renkontiĝoj estas la solaj aferoj kiujn mi konas, kaj ĝuis iam ajn. Ankoraŭ partopreni IJK-ojn en la sekvaj 2-3 jaroj estas en ordo, sed poste mi jam serioze dubas.

Se mi ne havos familion kaj tiel ne iĝos parto de la Esperantaj familioj tiam kie estos la homoj al kiuj mi povos aliĝi? Kial tiu generacio kiu aŭ ne havas infanojn aŭ jam plenkreskajn – efektive sufiĉe aĝajn, do ne kune feriumas – ne organizas aktivajn renkontiĝojn? Aŭ ĉu ili faras, kaj mi ne scias pri tio? Aŭ en tiu parto de la mondo kiu estas for’ de mi? Aŭ ili helpas al la multe pli maljuna generacio kaj perdas la energion por si mem? Ĉu ili organizas klubkunvenojn sed ne pli ĉar eble E-iĝis nejunule, do eĉ ne partoprenis la kutimajn junularetosajn renkontiĝojn? Aŭ ĉar la partneroj, edzoj, koramikinoj ne parolas Esperanton do pasigas la libertempon alie?

Mi estas sociologo, tiujn aferojn mi provas sisteme pripensi. Kion mi vidas? Kio povas esti la kaŭzo? Kaj efektive se mi respondas miajn suprajn demandojn tiam mi scias, ke jes, la homoj de tiu aĝkategorio parte malaperas. Parte ili jes helpas lokajn klubojn, kaj ne faras ion pli grandan. Parte ne volas sole aŭ duope organizi, ĉar ja estas kune relative sufiĉaj el ili, sed en diversaj partoj de la mondo. Kelkaj vere malfrue E-iĝis, do ne scias kiaj estas junularaj eventoj. Kelkaj simple pigras, kaj ankaŭ junule “nur partoprenis”. Kelkaj obstine restas en la junularaj renkontiĝoj, kaj daŭre sentas, ke estas tiuj renkontiĝoj por ili. Multe da havas ne-Esperanto-parolantajn partnerojn. Junule estis en ordo vojaĝi per kaj pro Esperanto – ja estis tempo, kaj eble ne estis partnero aŭ iu el la movado – nun jam la liberan tempon prefere estas kun partnero eĉ se kelkfoje mankas la Esperanto-etoso. 

Do, tio ne aspektas bone por mi. Mi devos organizi la renkontiĝojn por mi mem – kaj kompreneble por la aliaj ankaŭ kiuj pro ajnaj kialoj nun ne faras. Sed tion mi almenaŭ faros ne en 2018.

#AnkaŭMi

Etikedoj

GLAT, laboren, organizado, TIME

Interese estas, ke ĝuste hodiaŭ, kiam mi aperigis la epizodon pri GLAT-aferoj kaj ĝenerala alirebligo en mia podkasto-serio venas la novaĵo, ke TIME elektis la #AnkaŭMi kampanjon kiel “Persono de la jaro”. Mi ĝojas pri tio. Kvankam aspektas tiel de kie mi rigardas la mondon, ke la redakcio ne vere havis eblecon elekti iun alian. La premo de ekstere estis tro granda. Ne hazarde.

En mia epizodo mi rakontas pri tio, kaj provas estontajn organizantojn kuraĝigi, ke Esperanto-renkontiĝoj havu regulojn pri konduto. Tio estas relative nova afero. En la pasinteco oni tute ne havis tiun koncepton pri atenti pri tio kiel partoprenantoj agas kaj fartas dum la renkontiĝo. Oni eĉ povus diri, ke Esperantistoj ofte tre arogante pensas pri si tiel, kvazaŭ ili ne bezonus ajnan rememorigilon pri tio, ke kelkaj formoj de kontakto ne estas en ordo. Ne estas dezirata kaj ke oni ĝenerale atentu pri unu la alia. Kion vi diras, kiel vi agas.

La laboro de Egalecen estas tre grava en tiu batalo. Mi esperas, ke aperos artikoloj pri la aferoj kiuj okazis kaj okazas en la movado dum renkontiĝoj. Kun nomoj, sen nomoj, honeste. Ne por fortimigi homojn de Esperanto, tute ne. Simple por montri la malperfektecon de la movado, la mankojn, kaj ke ni ĉiu ĉiam povas lerni multe pli. Eĉ pli. Indas rigardi en la retejo la artikolojn, la Esperantlingvajn tradukojn kaj klarigojn pri esprimoj, kiujn la anglalingva feminisma movado jam kun memfido uzas, sed ni, en Esperantujo ankoraŭ ne vere konas, aŭ eĉ vortojn ne havas por ili.

La Esperanto-movado tute ne estas sendependa de la ekstera mondo, la idealismo ofte estas blinda al tiuj problemoj pri kiuj la #AnkaŭMi movado parolas. Pri la malkonsentoj dum kunestoj en renkontiĝo. Pri la nevolataj tuŝoj. Pri la ofta malkomprenemo pri tio, kion “ne” kaj konsento signifas. Mi ja scias, mi partoprenis kaj organizis kelkajn diskutrondojn rilate al feminismaj temoj. Kelkfoje ŝokiĝis pri la sintenoj kaj opinioj, sed mi provis ne montri tion nur pli kompreni la situacion. Demandi pli. Esplori pli. Kompreni pli. Jes, kelkaj Esperantistoj efektive estas terure seksismaj, kaj eĉ ne komprenas tion, kial tio estas problemo. Efektive ni povus ankaŭ pri tio paroli kial estas multe malpli da inoj inter la Esperantistoj ol viroj. Eble estas konekto ie. Mi ja ofte observis kiel armeo de viroj ĵetas sin sur novulinoj odorante la freŝecon de ies ĉeesto kompare al la malnovaj aŭ malliberaj inoj. Post la unua renkontiĝo rapide malaperis tiuj homoj, hm, kial?

Mi nun kiel jam sperta organizanto povas vidi kiom multe pli oni povintus kaj povas fari por ke oni sentu sin pli sekuraj dum renkontiĝoj, ke rimedoj estas je nia servo por certiĝi, ke ĉiuj niaj partoprenantoj bone fartu. Kiam mi estis multe pli juna aktivulo en la movado, mi memoras, ke organizantoj ne kuraĝis haltigi tro ebriajn partoprenantojn. Ke oni daŭre servis alkoholon al junuloj, kiuj jam plene ebriis. Ke oni ne tro atentis pri la sekureco de la partoprenantoj. Ke pli gravis protekti monon kaj timi de la ŝtato kaj perdado de subvencio ol atenti pri la bonfarto de la partoprenantoj. Okazis kelkaj malhelaj aferoj antaŭ 10-15 jaroj. Sed ni ne devas tiom retroiri en la tempo por trovi aliajn ekzemplojn… Do, estu tiu tago ankaŭ rememorigilo, ke por bona etoso signifas, ke ĉiu bone fartas dum via renkontiĝo! Ke tio estas respondeco de la organiza teamo, ke vi donas la bazan tonon de via renkontiĝo. Ĉu vi klare indikas kian konduton vi ne akceptos? Ĉu vi helpas al novuloj partopreni vian renkontiĝon?

Kaj ne, tio ne signifas, ke nun jam oni ne rajtas brakumi unu la alian dum renkontiĝoj! Ke oni ne rajtas amindumi, danci kaj ĝoje kunesti, ĉar venas la polico kaj forĵetos nin! Ne, tute ne. Temas pri tio, ke la ekstera mondo, la patriarkeco ja havas efikon en nia vivo, kaj ni ĉiu povas esti pli singardemaj kaj atentemaj pri unu la alia. Ankaŭ dum Esperanto-renkontiĝoj. Mi pensas, ke la movado donas multege da ebleco lerni de unu la alia, pli libere demandi kaj havi informojn pli rapide kaj persone de aliaj partoj de la mondo. Kun respekto demandite, akceptante, se eble iu tamen ne volas havi tiun konversacion. Vi scias kiel fari. Kaj se ne, do lernu iom pli el mia podkasto.

 

 

Eĉ pli bonaj renkontiĝoj – en telegramo!

Etikedoj

jes, junulara esperanto semajno, la bona renkontiĝo, laboren, organizado, telegramo

Nun, ke mi jam laboras pri la epizodoj de la dua serio de mia podkasto kaj intertempe partoprenis unu-du renkontiĝojn mi komencas havi la senton, ke mi efektive ne vere scias kiel la podkastoj plaĉas al la homoj. Ĉu ili utilas? Kompreneble mi ricevis unu-du respondojn, kiam mi demandis, sed ĝenerale oni ne havas vivan diskuton aŭ demandojn rilate al organizado. Mi havas la senton kvazaŭ mi farus laboron kiu ne bezonatas, kvazaŭ estus klare kiel oni devas organizi bonajn renkontiĝojn. Tio ne estas plendo. Mi pensas, ke estas ĝenerale tiel, ke oni ne scias homojn kiel envolvi al ajna diskuto.

Do, mi tamen decidis lanĉi telegramo-grupon, kaj vidi, ĉu efektive homoj bezonas helpon rilate al siaj eventoj. Mi invitas vin babiladi unu kun la alia, kaj pridiskuti temojn rilate al tio, kio estas defio por vi en la organizado de junularaj renkontiĝoj. Efektive kial vi ne volas organizi renkontiĝojn? La respondoj al tiu demando ĉiam donas pliajn utilajn informojn al mi. Antaŭ kelkaj jaroj dum IJS mi faris diskutrondon ekzakte rilate al tio. Mi demandis, kial vi ne volas kontribui tiel al la movado? Ĝenerale estis du respondoj: mi ne scias kiel, mi ne vere estas organizema homo kaj estas simple tro da laboro, mi volas nur ĝui kaj partopreni. Tre interesaj vidpunktoj. Do, interesas min daŭrigi la diskuton kaj vidi kiel la nova generacio pensas pri tiaj demandoj.

Mi ĉiam parolas pri tio, ke organizado estas bonega sperto, se vi laboras en grupo, se vi kune pripensas, cerboŝtormas kaj kreas ion. La podkastumado, babilado kun mi mem estas mia plej facila solvo kiun mi povas fari hejme nun. Kompreneble, se mi povus mi farus pliajn prefere parolajn intervjuojn kun nunaj organizantoj kaj siaj sukcesoj, spertoj kaj defioj. Multe pli volonte prezentus la helpojn kaj spertojn tiel. Mia ideo estas nur la komenco. Ĉiu ideo multe pli boniĝas pridiskutante kun iu alia persono. Ne nepre sperta. Nur iu, kiu ne estas vi. Do, tiu afero mankas al mi, kaj espereble mi povos fari la trejnsesiojn dum JES, kiujn mi proponis al la organizantoj. Ni vidu, ĉu mi povos oferti al vi bonan trejnadon pri organizado de renkontiĝoj. Kiam la organizantoj respondos al mi, informos tuj ĉi tie. Ĝis tiam: bonan aŭskultadon de la dua serio de #LaBoRen kaj venu al la telegramkanalo kunpensi!