Mi ne ŝatas poemojn. Povas esti pro la devigitaj deklamo-konkursoj de mia infanaĝo aŭ tiuj amasoj da poemoj, kiujn mi devis parkere lerni… Mi ne scias. Tamen, kelkfoje mi haltas, legas ion, kaj pensas, bone, eĉ se mi ne ŝatas poemojn tio ja estas bela. Ĉe la universitato, kiun mi ĵus komencis antaŭ kelkaj semajnoj unu el la komencaj projektoj temas pri la libro de Primo Levi: Ĉu estas homo? La aŭtoro rakontas siajn nekredeble traŭmajn spertojn de la holokaŭsto. Mi estas en artedukista magistra studo momente, kaj ni devis legi la libron (se ni povis) en 2,5 tagoj. Ĝi komenciĝas per poemo. Forvorante la libron mi decidis tamen traduki tiujn kelkajn liniojn. Fakte, nek traduki mi ŝatas, sed pro io, tiu tasko sentiĝis tiom memkomprenebla, ke mi volos aldoni Esperanton al la kolekto de lingvoj.
Panjo kun plena entuziasmo rakontas en nia hejmo.
Kiel tio ĉio rilatas al mia patrino, kiun mi intervjuis ankoraŭ komence de la somero? Simple tiel, ke mi demandis ŝin kiel nia familia historio kunplektiĝas kun tiu nevortigebla tragedio de la dua mondmilito – t.e. kiu mankas de nia familiarbo pro Auschwitz. Kaj ŝi ja estis tradukisto en la plej granda parto de sia profesia vivo, eĉ se ne de literaturaj tekstoj. Nian familion kaj elektitajn profesiojn profunde influis landoj, lingvoj kaj maljustaj judaj leĝoj. Ekzemple kiujn lingvojn miaj geavoj lernis kaj kial? Kiujn intence ne, aŭ ne tuj?
En intervjuoj estas bone havi neresponditajn demandojn. Legi plu →
Mi estis tre ekscitita pasigi du semajnfinojn en junula Esperantujo. Post longa somero sen Esperanto, kaj tre malfacila jaro ĝenerale, mi plene esperis havi senzorgan ĝuon de renkontiĝoj – kies organizadon mi praktike neniel helpis, aŭ almenaŭ neniel respondecis por ili. Do, unu tre bone sukcesis, la dua estis tiom malbona, ke denove venas renkontiĝo, kiun en la futuro mi eble-prefere evitos. Mi komencu kronologie, per la JER en la vilaĝeto Verőce, Hungario.
Mi amegas aŭtunon, kaj mi vere ŝatas semajnfinajn renkontiĝojn kun ĝuado de la ŝanĝo de l’koloroj en la naturo. Verőce estas en la kurbiĝo de la Danubo, iom norde de Budapeŝto. Ni jam antaŭ du jaroj havis tie JER dum la printempo, do la ejo estis konata. Ĝi tute ne estas luksa, sed en bela loko, simple taŭgas kaj sufiĉas por la kvanto de partoprenantoj kaj la tipo de programeroj. Mi dormis apud la komuna banĉambro, sed feliĉe mi ne forgesis miajn orelŝtopilojn. 🙂 Preskaŭ la plena teamo ĉeestis de niaj pasintaj renkontiĝoj – nun jam ne tiom facilas vidi unu la alian, pli kaj pli el inter ni estas eksterlande. Legi plu →
Kompreneble mi nur ŝercis en mia antaŭa blogero. La IJF estis unu el la plej malbonaj E-renkontiĝoj de mia vivo, kaj la nomo de mia blogo supozeble neniam ŝanĝos de la ĝenerala kritikado al plenaj laŭdoj de la movado. Estas sufiĉe da retejoj kaj homoj kiuj volonte faras tion. Tamen, malgraŭ tio, ke mi jam preskaŭ komencas alkutimiĝi al vere malbone organizitaj renkontiĝoj, mi volas komenci kun la laŭdoj de la semajneto en Pesaro, Italio.
Kiam ankoraŭ la organizantoj ne estis lacaj, streĉitaj (komence de la renkontiĝo) ili atentis pri tio, ke partoprenantoj ne sidu sole kaj parigis homojn ĉe la tabloj aŭ petis homojn sidi kune kaj ŝanĝis la tablojn por povi tion fari. Tio estis eble la unuajn du tagojn, sed mi tamen ŝatis, ke almenaŭ tiam ili provis fari ion por la etoso.
Due, aspektis tiel, ke la diversaj generacioj de la italoj bone kunlaboras, aŭ almenaŭ la pli maljunaj movaduloj (ne mal)helpas al la junuloj pri la varbado por la IJF. La loka klubo de Torino (urbo for de Pesaro) ankaŭ multe helpis al la organizantoj subtenante la aranĝon ankaŭ per teĥnikaĵoj. La kontrasto kun nia semajnfino en JER estas granda, kie mi aŭdis de maljunulo en Hungario, ke en la pasintaj tri jaroj mi neniel kontribuis al la hungara movado. (Koran dankon, Szilvási, kaj nun forfikiĝu, dankon. Tio estus helpema sinteno de vi.)
Trie, IJF ne sekrete okazis en la urbo, sed estis prezentado de Esperanto al la urbanoj ĉe la urbodomo en la itala, kaj ĝenerale mi vidis sufiĉe multe da afiŝoj en la urbocentro varbante por tio, gratulojn.
Kaj nun post mia strebo trovi la pozitivajn aferojn venu nur kelkaj de fuŝoj, ĉar mi ne volas troe humiligi la organizantojn. Ĉiukaze mi ne plu partoprenos la aranĝon (ĉi foje mi estis senpage pro la ŝanĝo inter IEJ kaj HEJ – la kontrakto finiĝis per mia partopreno, mi persone dubas ĉu renovigi ĝin, sed feliĉe tio ne estos mia decido). Do mi provos koncize.
Estis vere malbona ideo fari tiom grandan paralelan trejnadon kun la programo por multe da homoj (dum la tuta semajno), ĉar poste neniel sukcesis kunigi la homojn de la trejnado kaj la averaĝajn partoprenantojn. La organizantoj elektis vesperajn programojn, kiujn ili mem ne vere ŝatas, do preskaŭ neniam partoprenis. Kaj ni ne konfuzu tion kun ili estante tre okupataj organizante ion alian intertempe. Ne tiel aspektis. Babiladis meze de la ejo kun aliaj italoj. Kio okazintus sen la preskaŭ senpaga trejnado? Ni estintus vere malmulte. (Aspektis tiel, ke la trejnado mem multe pli gravis ol la renkontiĝo. Tio vere ne funkcias. Homoj organizu aparte la trejnadojn, se ili estas tiom longdaŭraj, la du kune simple ne funkcias – ankaŭ propra sperto, vere neniam plu.)
Mallonge pri la ekskursoj: se vi havas pli ol 40 homojn vi mendu apartan buson kaj ne uzu lokajn busojn por transporti la homojn. Pro la timo, ke la homoj ne aperos por la ekiro ne diru al ili 1 kaj kvaron horon pli frue aperi. Homoj estas plenkreskuloj. Se maltrafas la buson estas ilia propra kulpo. Sufiĉas 20 minutojn pli frue renkontiĝi por fari komunan foton kaj grupiĝi. Sed tio solveblas bone kun aparta buso. Ĉu ne?
La programo estis ĝenerale katastrofo, kaj mi ne komprenas kial havi temon (migrado – ĉu iu rimarkis, ke la evento havis temon krom trejando por trejni trejnistojn?), se nur tri aferoj okazas rilate al ĝi kaj krom tio, kion ajn la partoprenantoj ofertas. La prelegejo mem estis malvarmega, homoj partoprenis malplinombre ĉar ĉio estis en malvarma ĉambro. Ĝenerale aspektis tiel, ke la organizantoj faris programon, kiun mem ne vere partoprenus, kaj ne volonte varbis por ili ĉiukaze. Laŭte babili ekstere kiam estas koncerto ene kun eble 10 partoprenantoj estis vere nekredebla sperto vidi per miaj propraj okuloj, ke tio povas okazi dum IJF. Kie estas la kreivo de la antaŭaj organizantoj? Vere ne indis reviziti post 14 jaroj Italion pro la IJF. La lando kompreneble belegas, sed mi povus viziti laŭ deziro, ne pro tiu evento.
Sed kompreneble kio pleje ŝokis min estis kiom malĝentilega estas la kunordiganto. Ni provis pagi nian kotizon kvar (!) foje kaj du foje estis klare ignoritaj. Rigardante nin kaj poste komencante pli laŭte paroli itale al iu alia homo, turnante sian dorson al ni sen diri ion ajn. Min ne tro interesis, ke ni povis vidi la organizantojn klare kverelegi, mi komprenis nenion. Unue ni pensis, ke estas iu ŝerco, sed poste kiam oni devis apartigi la du kverelantojn (plurfoje dum la semajno) tamen tio estis tro. Mi jam ankaŭ kverelis antaŭ partoprenantoj, sed tio estis antaŭ proksimume 10 jaroj. Prefere ne faru, se eblas eviti. Por tio vi havas organizantejon (tio estis centre de la ejo, do teĥnike ili ja kverelis en la organizantejo, maloportune pro la loko). Aliajn stultajn detalojn mi ne skribos sendependaj aferoj kiel aĉa manĝaĵo, bona vetero estas sufiĉe hazardaj, sed do vi povas imagi la ĝeneralan etoson. Rezume, mi vere volis, ke la semajno finiĝu kaj mi povu iri hejmen.
La semajnfino poste pasis en JER, kiu estis bonetosa kaj plenlabora por mi. La sunbrila kanuumado, multe da babilado, ludoj (kaj mia koktelejo 😉 ) rezultis tre ĉarman tempon apud la lago Velencei. La novuloj tre bonfartis, kaj tio vere gravas por mi. Sed mi simple tiom lacis, ke ĝojis, ke tio ankaŭ finfine pasis. Nun mi devos koncentriĝi al mia sekva ĉapitro de E-vivo, kio temas pri miaj spertoj en la mondo de organizado. Estos strange la somero sen IJS. Teorie mi multe organizos. Praktike mi iros nenien dum la somero por E-umi. Kiel mi vidis post tiuj du eventoj… Gvidlinioj klare bezonatas en la junulara E-movado.
Mi ne vere komprenas kio okazas nuntempe. Aŭ se mi tamen komprenas, tiam ni vivas en tre strangaj tempoj, kaj mi ne vere emas pli labori por la Esperanto movado. Do, kompreneble tio estas facile atakebla frazo, oni povas pensi, ke oni simple devas provi, daŭrigi kaj puŝi pli. Mi pensas, ke ne. Estas tempo, kiam oni simple ne volas fari pli. Eĉ kiam oni jam ne plu lacas, kaj povus semajne 1-2 horojn facile dediĉi al ajna organizado, aktiveco.
–
Ĉi tie mi ĉesis skribi post la komencaj linioj… kaj venis la tragedio en Parizo.
–
Daŭrigo: do, mia emo agi ne vere estas ĉe la aktiveco kaj plenforta entuziasmo-laboremo kie ĝi estis antaŭ jaro. Mi vidas la disfalon de la eŭropa movado, kaj ĝis nun provis fari ion kontraŭ ĝi montrante pozitivan ekzemplon. Estu en teamo, bonhumore agu, varbu. Organizu renkontiĝojn, malgrandajn, grandajn, ne gravas. Ĝenerale uzu la lingvon.
Sed. Estas tiom da fortoj kontraŭ vi. En la movado. En via lando. Hungario ne estas speciala kazo. Sufiĉas unu-du homoj kiuj pensas, ke ili estas la mezo de la mondo, kaj se vi ne konsentas kun ili, tiam komencas tiun vere venenan kampanjon kontraŭ vi. Ne sufiĉas vin simple lasi sole, lasi labori. Ne. Mi konas plurajn urbojn, kie estas diversaj E-kluboj pro tio, ke oni simple ne povas kunlabori. Tiu egoismo aperas en tiom da lokoj, ke tio estas surprizo, se ie ĝi ne aperas. Ĉiam estas iu, kiu klarigas kial povas aŭ scias… kiel pli bone fari kion vi faras. Sed nur klarigas, forprenas vian energion, sed neniam helpas, subtenas, antaŭenigas.
Kaj la afero estas ke E-parolantoj ankaŭ estas homoj. Homoj en siaj socioj, societoj, landoj, urboj, kampoj. Kaj bedaŭrinde paroli Esperanton ne donas ajnan protekton kontraŭ via propra fieco. Kio estas vere terure. Kiom ideal(ism)e estus tio, ĉu ne? Oni pensus, ke tiu lingvo por la komunikado estis farita ĝuste por tio. Por la strebo, ke ni komprenu unu la alian. Nuntempe ne tiel aspektas. Kiel denaskulo, multege da aferoj estis memkompreneblaj al mi, kiel esti interesita pri aliaj kulturoj, havi iun vere intiman, personan enkondukon al aliaj landoj kaj lingvoj tra miaj amikoj de/dum la renkontiĝoj. Mi ne dubis, ke vojaĝi eksterlanden estas io malinteresa. Tio sonas eble amuze, sed multaj hungaroj pensas, ke estas bone hejme, do kial iri alien?
Kion mi ne komprenis kiel denaskulo estis la originala ideo de la lingvo, rilate al paco kaj interkompreniĝo. Do jes, ni ĉiu parolas E-on, do ni bone komprenas unu la alian. Sed kial ne la anglan? (Tiun demandon mi ne komprenis dum jaroj. Kiel la angla rilatas al ĉio?) Kial tio ne sufiĉas, ĉu ne? Tio estas nuntempa demando. Sed en mia vivo, la demando estis starigita al mia patrino: sed kial vi ne instruas la francan? Ŝia patro estas ja franca, ĉu ne? Do, jes, tio estas unu el la plej grandaj tragedioj de mia vivo. Mi bele komencis lerni la francan, same kial E-on. Legi kaj skribi. Kiam mi estis 5 jara. Nun mi parolus la lingvon, se mia patro havintus iom pli da tempo instrui min. Tio estis la plano. Sed ne sukcesis.
Reen al Parizo. Nuntempe mi ĉiu tage pensas pri tio, ke mi tamen deziras havi mian francan naciecon, kaj mi scias, ke ĉe vizaĝlibro la solidarecon por la parizaj okazaĵoj signifas la franca flago, sed mi uzas ĝin por pensi pri mi mem kiel franco. Tio estas iu aparta historio, nur la mia. Bezonatas flagoj por la aliaj teruraj okazaĵoj, diras pluraj homoj. Ili pravas. Sed tio estas alia historio.
Eble nun, kiam ni vivas en tiuj militaj tempoj (fakte, kiam ni ne vivis en militaj tempoj?), bezonas ni, E-parolantoj kunveni. Tiuj, kiuj teorie parolas la lingvon de paco. Ĉu ni memoras ankoraŭ tion? Evidente por mi plej kortuŝa estis la parizaj atakoj, ĉar tie vivas plej multe de miaj amikoj, kompare al Bejruto, kie mi konas neniun (aŭ pensas, ke mi konas neniun), aŭ Ankaro, kie fakte estis surloke miaj nunaj studamikoj de mia universitato. Sed veran konekton mi havas kun Parizo.
Kio timigas min, kaj ne nur min, – kiel mi babiladis kun aliaj E-istoj – estas la lingvo kiun la politikistoj, ekzemple la prezidanto de Francio uzas: ni revenĝos, ni trovos la kulpanton, ni kiel ajn, senkompate kaj ĉefe uzante la vorton militon kaj terorismo uzas.
Ĝis nun estis la plurfoja kritiko de pluraj flankoj, ke E-istoj ne nur festu, sed faru ion seriozan. Ĉu tio estas rilate al la lingvo, aŭ pli, mi tute ne scias, sed simpla bonfarto per la lingvo kun ĝiaj parolantoj ne sufiĉis. Mi pensas, ke homoj tiom multe laboras, ke ne havas tempon pensi, kaj Esperanto ja estas sufiĉe bona hobio, malstreĉiga, festa, internacia, bonhumora. Tion oni ankaŭ bezonas. Mi pensas, ke nun venas la tempo fari pli. Ni bezonas aktive kontraŭstari la parolon pri milito, ĉefe pri tria mondmilito (uzis la papo) kaj kuniĝi por tiu celo por la paco.
Estas malfacile. Por morgaŭa leciono mi devis rigardi intervjuon inter sinjoroj Gilroy kaj West, soicologo kaj filozofo. Ambaŭ estas nigruloj. Ili parolis (inter alie) pri tio kial kelkaj homoj pensas, ke la demando de nigruloj estas solvita per elektado de Obama. Mi povus tion traduki al feminismo ankaŭ, estis Thatcher kaj nun estas Merkel, ĉu tio ne sufiĉas por virinoj en la politika vivo? Ĉu tio estas ĉio? Do, revenante, kial oni ne povas samsenzitive reagi al bomboj en Bejruto, Sirio kaj Parizo. Kial oni ne vidas, ke la seriozaj malfacilaĵoj de nigruloj ne solviĝis intertempe, malgraŭ to, ke MLK jam mortis antaŭ jardekoj…? Oni simple ne povas, tio estas vere malfacile. Tiam oni devus pensi pli ol nur si mem. Ne nur pri amikoj, kiujn oni konas, sed ankaŭ stranguloj. Oni devus kompreni, kaj vere pensi tion, ke franca/usona/germana vivo ne valoras pli, aŭ pli precize tiuj ankaŭ samvaloras, kiuj mortas en la Mediteraneo ĉiu tage, provante iri ien, kie estas teorie pli sekure, kie oni povas rekomenci, aŭ almenaŭ finatendi la teruraĵojn kiuj okazas en la hejmo. Ni ne povas rilati al tio. Laŭ Gilroy kaj West ni ne povas, ĉar ili ne okazas proksime al ni, ni forgesis aŭ entute ne povas memori la batalojn de la 60-aj, 70-aj jaroj, aŭ rilate la virinoj, komence de la jarcento. Sed.. Ĉu ni almenaŭ povus provi? Eble ni sukcesus. Sed por tio ne devas provi.
Ĉu ni, E-parolantoj povus komenci kaj kunvenigi homojn por montri solidarecon? Ĉu uzante la lingvon ni povus stari kune por la paco? Ni ne povas koni ĉiujn naciojn. Sed Esperanto, tio vere estas io komuna. Kien ajn ni iras. Ni sentas la kunecon. Ĉu ni jam forgesis kiom bonas internacia kunesti, komuniki, bonfarti? Ĉu ni povus iel tion uzi por veki la mondon, de tiu timo, kiu nuntempe regas nin? Fakte, ĉu ni unue povus veki unu la alian, ke Esperantistoj, nun, ni vere ne rajtas silenti, nun ne gravas, kiu estas pli Esperanta, nun ni devas reiri al niaj radikoj! Nun, estas la ebleco, por montri, ke ni kapablas. Ĉu nun, ke okazis en Parizo. Ĉu nun ni povas?
La afero estas, ke ĝis nun vere malofte mi pensis pri tio, kiel tuŝas homojn kion mi skribas. Eble tri aŭ kvarfoje profunde cerbumis, ĉu mi vere kuraĝu tion kaj tiel meti en la reton, kiel mi skribis, vidas kaj pensas. Ĉu mi publikigu? Fine mi ĉiam publikigis. Kial ne? Ne multe da homoj legas mian blogon, sed tamen, oni ne volas intence insulti aŭ ofendi homojn. Mia problemo kutime ne kun la personoj estas mem, sed kion ili faras aŭ ne faras. Kaj tio estas grava diferenco. Mi ne okupiĝas pri homoj, kiujn mi ne ŝatas, nur se iel iliaj agoj alkroĉiĝas al mia vivo. Kaj tio ĉi tie signifas al mia E-vivo, do organizado, agado kaj ĝenerala movadumado.
Sed nuntempe tio iomete ŝanĝiĝis por mi, kaj feliĉe mi ne havis tempon skribi pri tio pli detale. Tio: ke mi ne nepre tiom kuraĝe parolus pri aferoj. Nun, ke mi fakte skribas, mi konkludis, ke mildeco ne helpas, se iu diras, do estu tamen mi.
IJS, kaj ke mi transdonis la kunordigadon al Laĉjo igis min ŝalti al aktiviĝo nivelo 5, de nivelo 2 mi dirus, ĉar mi ne volas perdi la scion, kiun mi havas. Komencis tuj skribi manlibron pri la organizado kaj kun iom da helpo kreis sekretan retpaĝon por la HEJ aktivuloj pri la aferoj de nia asocio.
Kompreneble al mia aktiveco aldoniĝas ankaŭ la kunordigado de JES, ke ni ĉiuj jam volas, ke la aliĝilo aperu kaj ni povu vidi ĉu homojn entute interesas la renkontiĝo, se ĝi estas en Hungario. Fakte ekde ni anoncis, ke ĝi estos ĉe ni, mi ne povis paroli kun homoj persone ekster miaj propraj aranĝoj (nek mono, nek tempo partopreni aliajn) por vidi kion la ĝenerala publiko pensas pri la ideo de JES ekster la du gepatraj landoj: Pollando kaj Germanio.
La afero tial damne gravas al mi, ĉar la trarigardado de arĥivoj (2010-2015) por la HEJ-libro (dev)igas min rigardi la evoluon de aferoj. Mi relegas IJS-kunsidojn de la tempo kiam mi ankoraŭ ne revenis al la teamo ĝis la pasinta IJS-ferma organiza kunsido kun rimarkoj rilate al eventuala kunlaboro kun PEJ kaj GEJ. Mi skribu tuj la esencon: kio ajn okazas, ni ne kunordigos la renkontiĝon. Ni skribis kiajn aferojn ni povas akcepti: lokan organizadon, ekskursojn, eble iun vesperan programon, sed ne pli. Tio estis klara kaj komuna decido, kaj nun mi vere devas pensi kiom rapide ni alvenis de kunordigado ne (fino de aŭgusto) ĝis ni kunordigos (fino de oktobro).
Gravas, ke ni estis envolvitaj en la komenco kiel helpantoj, kiuj simple metas la renkontiĝon en inkubatoron laŭ mia vidpunkto. Ĉar ni rigardu la aferon de pli proksime: kion aldonas kaj kion forprenas la fakto, ke la renkontiĝo ne estas en la du landoj de ĝia originala difino kaj kunlaboro? Denove: laŭ mia vidpunkto tio estas bona afero, ĉar ĉio, kio bone funkcias dum JES povas esti sendependa de la lando, se ĝi estas bone difinita kaj precize priskribita. Sed, kaj tio estas granda SED, se la renkontiĝo gravas pro la fakto, ke germanoj kaj poloj organizas ĝin, tiam kio estas JES en Hungario? La elekto estas la jena: aŭ oni uzu la renkontiĝon por montri, ke eĉ en Hungario videblas la esenco de JES aŭ oni uzu tiun unu jaran ripoztempon por ludi per la renkontiĝo: kio okazas, se ĝi estas forprenita de la originala loko? Kiel ĝi ŝanĝiĝos? Kio influas la veran spiriton de ĝi? Evidente gardi la originalan ideon bezonatas pli da laboro de la germanoj kaj la poloj, kune kun la grava demando:
Kio estas JES?
Mi demandis tion sur la paĝo de JES en vizaĝlibro hieraŭ kaj do venis respondoj, kiuj priskribas bonan IS-on aŭ AS-on. Kiam mi petis plurfoje la GEJ-anojn doni al nia oficialan vidpunkton pri la renkontiĝo en Hungario simple ne venis respondo. Ankoraŭ en oktobro ili plene rifuzis eĉ diskuti la ideon, ke ĝi estu en Hungario, kiam la pola flanko jam plene kapjesis pri la portempa translokiĝo por unu jaro. Ne estis (bona) komunikado inter ili. Intertempe evidentiĝis, ke la germanoj vere volas tion priparoli nur dum la IJK en aŭgusto. Sed tamen ja estis peto de la kune teamo (ĵurnalo de la germana junularo) sendi ideojn pri la futuro, ĉar estis publika alvoko envizaĝlibro pri tio. (Bedaŭrinde mi ne trovis la eldonon aŭ la respondojn ie ajn – mi elkore dankus, se iu informus min.)
Laŭ la logiko kaj la sinsekvo la sekva JES estos jam en Germanio. Oni laŭdire jam eĉ komencis ĝin pripensi/organizeti, sed mi scias vere nenion pri tio. Kial tio gravas entute nun, se la hungaroj ne plu envolviĝos en la organizado post 2015?
Tial gravas, ĉar multo dependas de la pasinteco, kaj mi sentas tiel, ke ni havas respondecon pri la futuro. Mi devas diri al vi, mi estas en malkomforta(=aĉa) pozicio momente. Ĉar laŭ la nombro de la hungaroj en la teamo kaj la dividita laboro oni povus diri sincere al ni: pardonu, ni mortlacas pro la pasinta jaro (troas ambaŭ IJK-oj germana kaj pola), fakte faru kion ajn vi volas, se estos vintra IJS, kaj nomiĝas JES, do ne gravas, ĝi reestos en niaj landoj ĉiukaze la sekvan jaron. Kaj tiam tio povus esti (bona) kialo aŭ klarigo al la granda publiko. Sed por tio, ke la renkontiĝo ne estu tro hungara, kion ajn tio signifas ni bezonas, ke pli da nehungaroj kaj ĉefe antaŭaj organizantoj envolviĝu en la organizadon. Almenaŭ helpe, almenaŭ en la komenco. Momente tio ne vere okazas. Samtempe mi tamen havas tiun senton, ke mi devas respekti la regulojn de JES, la tradiciojn kaj kio ajn JES estas.
Sed kio estas la JES? Ne la IS, ne la AS, sed la JES?
Al tiu demando mi ankoraŭ ne vere ricevis respondon. Mi bezonus eble 4-5 gvidpunktojn por la organizado, ke Stela, vi faru kion ajn vi volas, sed respektu, ke ekzemple la silvestra balo estas tia, la taga programo tio, la kursoj tia kaj la ĝenerala intenco tia. La germanoj montras siajn dorsojn al mi, ne respondis ĝis nun al ajna retletero sendita al la antaŭaj organizantoj, kaj nek la poloj vere klaras pri siaj ideoj. Tio evidente zorgigas min. Ĉar se ne estos ia kion oni volas, tiam ni fiaskos. Kaj mi ne volas fiaski. Mi volas, ke 300 homoj venu, amuziĝu kaj festu la kulturan buntecon de junulara Esperantujo. Sed mi sentas, ke oni ne fidas min, ke ni povos tion fari. Sed samtempe ne estas gvidlinioj. Vere stranga situacio prezentas sin. Mi evidente pli volonte klonus antaŭajn IS-ojn. Ne ĉion, sed plejparte pro ĝia etoso IS-on, AS-on pro tio, ke ĝi malmultekostis kompare al la IS.
Ah, jes, la kostoj. Do, se ni pensas pri la pasinteco de la JES, Saci kaj mi firme diris, ke ni ne organizos sen finkalkulitaj JES-oj 1-4 almenaŭ. Ni ricevis promeson, ke tio jam estas preta. Intertempe evidentiĝis, ke la 4-a finkalkuliĝis nur nuntempe. 5, ni ne scias, 6 finiĝis antaŭ ne tiom longe. Sed tamen. La IJS-finkalkuladoj pretas maksimume 3 semajnojn post la fino de la renkontiĝo. Do, jes, mi havas klare aliajn standardojn. Denove: kial tio gravas? La renkontiĝo estos en alia lando. Prave, sed mi persone ankoraŭ neniam okazigis tiom grandan renkontiĝon kaj ĝuste pro la tradicioj, mi ŝatus vidi tradician buĝeton por almenaŭ havi ideon pri la kostoj. Sed tiujn informojn ni simple ne ricevis… kiam? Tiam, kiam ni provis plani la buĝeton kaj estimi kotizon, kaj ni daŭre malfruis (de la JES, ne tiom grave, de la IJF, damne jes grave) kaj tio estis aĉe. Ke ni komencis ĝusta tempe, iom tro frue, (mi aŭdis la kritikojn…) kaj tamen ne havis retan aliĝilon por la itala renkontiĝo. Malĝoje, sed ne okazis tragedio.
Tio estas unu afero pri la planado por la ĉi jara, sed ekzistas la futuro ankaŭ. Mi povas imagi 2 scenariojn rilate al nia kontrakto kun PEJ: aŭ ni dividos la profiton, se estos entute, aŭ ni trionigos kaj planos ion ankaŭ por la futuro de JES. Ĉar tiu JES en Hungario estas kvazaŭ paŭzo, iu granda T, tempo por pripensi: kiel plu? Tiu kiel plu ne de mi dependas, sed se la rezulto de la hungaria JES estos, ke fakte “neniel” aŭ “kiel ajn ĝi sukcesos, ni ne scias, ni okazigos iel” tiam mi vere ĉagrenos. Ĉar ne tio estas la celo nun. Mi vidas de propra freŝa sperto kiom malfacilas komuniki internacie. Estas terure. Ni devas solvi tiun obstaklon tre rapide, sed ni tamen havas ankoraŭ kelkajn semajnojn por varmigi niajn rilatojn, tamen, mi, persone bezonas iun pli firman ideon pri tio, kion mi kunordigas. Momente krom la teĥnikaĵoj mi ne scias kion mi vendas. Do rilate al tio ni havos privatan kunsidon kun ĉiuj antaŭaj organizantoj de JES meze de majo por diri kion ili pensas: kio estas la realo, nuno kaj la futuro de la renkontiĝo? Mi ekscitite atendas la respondojn.
Ekde kiam mi reaktiviĝis en la Esperanto movado fine de januaro, 2013 granda parto de la laboro estas organizado de renkontiĝoj. Tio kompreneble signifas, ke bezonatas ankaŭ teamo, ne nur kunordiganto.
Intertempe jam estas la fino de 2014 kaj nia teamo kompare al la somero de 2013, kiam ni organizis IJS-on en Tiszafüred, do, la teamo ŝanĝiĝis. Tio estas natura afero, ke homoj venas, foriras, ni povus pensi. Tio parte estas vero, tamen ni konas teamojn, kiuj dum pluraj jaroj kune organizas sen granda ŝanĝo en ĝia kerno.
Tio ne okazis ĉe ni, kaj la kerno estas eta momente. Kial tio okazas, ke post sukcesa renkontiĝo kaj granda teamo malpli ol duono ne plu aktivas post la somero? La respondo estas tre simpla: la vivo kaj eblecoj rezultas tion. Pluraj teamanoj estas studentoj, kiuj tre seriozas pri ambaŭ la universitato kaj mezlernejaj studoj. Pluraj ĝis nun enorme lernis por esti akceptita al la universitatoj, kiujn ili volis, kaj nun, ke ili studas ekzakte kie ili volas, do, nun la universitato estas la defio por ili. Komenci, alkutimiĝi, daŭrigi la studadon alie, en nova loko, estas malfacile.
Kelkaj, kiuj ĝis la somero studis poste bezonis trovi laboron. Kaj vi ĉiuj scias, ke plej facile estas Esperantumi dum la studjaroj pro la ferioj, sed tio jam estas nur bela memoro kiam vi bezonas negoci libertempon. Ĉiam estas iu, kiu laciĝas post la organizado tiom, ke prefere ne volas daŭrigi, ĉar la organizado kaj movadumado ne ĉiam alportas nur plezuron kaj ja estas multe por fari sen fakte ĝui la renkontiĝon mem. Ĉe ni estas ankaŭ la demando aŭ dilemo de la aĝo. Unu membro de la teamo iĝis 30 jara, do post la elektado de la nova estraro ni havos je unu malpli por la organizado de la IJS. Ankaŭ pri HEJ oni pensas, ke la organizo estas kontraŭ „super 30”, sed tio ne estas vero. Ni simple ne ŝanĝis la statuton por permesi havi pli aĝajn estraranojn, ĉar tio estintus pro unu homo, ne pro la ideo, ke ni ĝenerale volas tion. Estas tre facile esti atakata pro tio, anstataŭ pripensi, kial la junuloj devas servi kiel organizantoj ĉie. Tio estas unu el la plej oftaj kritikoj, kiujn ni ricevas. Oni kompreneble povas helpi la junulojn super 30 ankaŭ, sed se vi ne akceptas, ke eble viaj proponoj ne plaĉos al la homoj kiuj estas ja parto de la celgrupo, tiam prefere ofendiĝu hejme, en la soleco de via loĝejo kaj ne lacigu la junulojn per tio.
Dum la balo de la 25-a IJS ni invitis la antaŭajn organizantojn de tiu ĉi aranĝo, kaj tio rezultis, ke ni “rehavas” malnovan organizanton, kiu volonte revenis labori kun ni. Do rezume: ni havis 4 lernantojn, 4 universitatanojn, 2 homojn jam kun laboro. Nun ni havas 1 lernanton, 3 komencajn universitatanojn (unu eksterlande), 4 laborantojn (1 tre malproksime de Budapeŝto, do pri daŭra laboro sabate, ne eblas persone organizi, unu super 30) kaj unu senlaborulon. Tiu lasta estas mi.
Mi havas multe da laboro, nur ne ricevas monon por ĝi. Tio estas mia persona problemo, kaj ĝuste pro la laboro de tiuj, kiuj ja havas propran laborejon ne plu havas tempon agi en la E-mondo, aŭ eventuale maljunas por tio. Tiel ni nun havas 4 dediĉitajn homojn por ĉiuj projektoj kaj la aliaj eble helpas, sed oni ne rajtas kulpigi ilin, se ne plu volas aŭ simple ne povas. Ni ĝoju, ke ni havas entute 4 aktivulojn, kiuj faras multe da laboro, do t.e. tri krom mi.
Kial mi matematikumas tiom? Tial, ĉar kiam estas projektoj, kaj naskiĝas ideoj pri kunlaborado ni bezonas scii kiom da homoj povos sindediĉi por ili. La afero estas tre aktuala por HEJ. Ni estis en tri projektoj kaj ni bezonis vidi kiel ni povos partopreni ilin. Unue mi skribos pri la du fiaskoj, kaj poste pri io, kion ni eble povos realigi. Unu estintus inter la 4 mez-eŭropaj landoj por fari junularan renkontiĝeton, semajnfinan, nur por komencantoj en Esperantujo. Tiu afero ne okazis malgraŭ provoj. Unue: nur reprezentatoj de du landoj aliĝis al la afero fakte farante aŭ priparolante ion, la aliaj du nur promesis helpon aŭ simple ne respondis al retleteroj, skajp-invitoj. La poloj insistis komenci la projekton jam printempe pro la limdato de la konkursoj por povi gajni monon de Viŝegrada fonduso, malgraŭ tio, ke la hungaroj diris, ke ili ne havos tempon ĝis junio. Mi persone ne povis kontroli la tekston kaj la bezonatajn aferojn por la konkurso, simple tute ne povis helpi ĉar miaj finaj ekzamenoj kaj la limdato de mia tezo estis ekzakte tiu tempe. Ni kompreneble ne gajnis, la sendita afero estis malbonkvalita, kaj estis priparolita poste dum la IJS, sed ni decidis ne plu labori pri tio, ĉar sen aktivuloj el ĉiuj landoj, sen mono, sen kono ankoraŭ ne eblas realigi tion.
Due, dum la tuta jaro mi ricevas leterojn kaj kritikojn, ke la junuloj ne volas kunlabori kun la plenkreskuloj pri la E-movado en Hungario. Tio signifas, ke ili volas, ke ni organizu aferojn por ili, aŭ ili volas helpi nian laboron per konsiloj, kiuj ne estas uzeblaj pro tio, ke ili tute ne scias kion bezonas IJS organizado, aŭ junulara renkontiĝo tutĝenerale. Mi pensis, ke estus bone organizi ion kune, do proponis la fortojn por la printempa JER transformi al Hungara Kongreso kaj havi komunan temon, diskutrondojn kiel envolvi komencantojn, junulojn al la E-projektoj, renkontiĝoj. La problemo estas, ke ni volis komenci la laboron kun HEA, kaj havis unu babiladon kune, sed ĝi konsistas nur el 2 personoj, kiuj eventuale laboras por la organizo. Ne pli. La estraro ne laboras krom tiuj 2 homoj. 1 kiu havas sperton pri la junuloj, la movado, organizado, kaj 1 alia, kiu fakte eĉ preskaŭ ne parolas Esperanton kaj ne vere komprenas la movadan parton, nur la teĥnikajn aferojn pri la mona parto de la asocio. Tre grava tasko, tamen ne sufiĉas por la organizado. Do tiu, kiu ne komprenas, kiom profunde la E-movado en Hungario bezonus E-Kongreson decidis pri ne okazigado pro monaj kialoj antaŭ provi trovi solvon kune kun HEJ pripensante alian lokon, provante aliajn lokojn. Tutdomaĝe. Do bone, ni prefere ne engaĝiĝu kaj lasu la projekton por aŭtuno 2015, eble prefere kunlaborante kun aliaj organizoj, ekzemple ILEI aŭ iu alia, mi ne scias momente. Tamen tempo kaj energio denove perdita por nenio.
Kaj nun ni alvenas al la granda fiŝpeco de mia rakonto: JES. Jes, la fama Junulara Esperanto-Semajno. Tiu renkontiĝo al kiu mi plurajn artikolojn dediĉis. Kie mi komencu? Do, eble unue per la bazoj. JES, organizita de PEJ kaj GEJ, do la polaj kaj germanaj junuloj kune alvenos al sia 7-a jaro de sia rilato en 2015. La IJK en 2015 estos en Germanio, la IJK en 2016 estos en Pollando. Kiu okazigu do ĝin? Ĉu estas sufiĉe da gejunuloj en ambaŭ landoj por fari inter tiuj du grandegaj aranĝoj la silvestran renkontiĝon de Eŭropo? La organizantoj de la antaŭaj jaroj pensis, ke ne, tio ne eblas, do petis HEJ helpi pri ĝi ankoraŭ fruprintempe ĉi jare. Poste PEJ kunsidis, kaj ni ricevis retleteron tuj antaŭ la IJS (2 tagojn antaŭ la komenco) repripensi la kunlaboron, ni diru, malĝentile, sciante, ke ni estas tutokupataj per la organizado de nia propra evento. Do, ni interkonsentis pri la komenco de oktobro. En septembro HEJ kunsidis kaj ekparolis pri tio, kiu povus partopreni en la organizado kaj kiu respondecus pri kio, kiajn kondiĉojn ni havas, kaj kion ni povas oferti. Eventuale la renkontiĝo estus en Hungario kaj pri la lokaj aferoj kaj ekskursoj ni povus helpi, sen la financoj aŭ kunordigado por ne „forpreni” la eventon, sed plene subteni la tutan teamon. Ni fervore komencis serĉi lokojn, kaj trovis du, kiuj sufiĉe bonas por la organizado, ne tro malproksime de Budapeŝto kaj atendis la skajpan kunsidon preta por la laboro.
Kio okazis? La dua frazo de la germanoj estis, ke ili ne volas JES en Hungario. Tio ne estis la interkonsento de GEJ kaj PEJ. Se ni restas ĉe la formaleco de la afero, ni povas vidi, ke ne ekzistas renovigita kontrakto jam de pluraj jaroj, do fakte tio ne gravus. Pli gravas, ke la germanoj daŭre havas la premon de ekstere por okazigi renkontiĝon, kiel IS en la pasinteco. Ĉiuj nunaj aktivuloj en GEJ estas tie de malpli ol 2 jaroj, do ili ne scias kian taskon ili devus plenumi, ĝuste pro la malsperteco kaj la fiereco pri la pasinteco. Do, ili decidis tiel pro multaj kialoj, bone. Fine ili konsentas ne organizi ion ajn paralele al eventuala hungara JES, por ne fari konkurencon, sed preskaŭ plene rifuzas helpi ajne. Intertempe evidentiĝis, ke la antaŭe tutstabila GEJ bankrotiĝis, sed tion ili forgesis mencii al ni. Do, tial tute neis fari la financojn por hungara evento kvazaŭ ili ne povus fidi la hungarojn, sed ne temis pri tio. Ke ili mem povus okazigi la renkontiĝon, se la poloj ne povas. Mi dubas tion, ili eble dankos nin poste, ke ili ne devis organizi ankoraŭ unu semajnon por E-istoj. Nek la poloj sciis pri la situacio. Unua signo de supozeble ne tro bona komunikado inter la du teamoj. La kvalito de organizado multe dependas de la komunikado kaj ĉefe se temas pri internacia teamo. Mi partoprenis du JES-ojn kaj al mi tute klaris, ke ili ne sufiĉe bone kunlaboras, la informado kaj la kvalito de organizado, aperado de aliĝilo malfruege en la pasintaj jaroj suspektigis ion similan. Nun la hungaroj povis vidi tion en viva konversacio. Tiam mi perdis entuziasmon. Vidante, ke la poloj kaj la germanoj tute ne interkonsentis pri la kondiĉoj de la hungara partopreno. Originale ni pensis, ke la afero estos preskaŭ nur formaleco kaj ni komencos la laboron, sed ne, anstataŭe ni ŝokiĝis vidante la rilatojn, kaj pridiskutis tion en paralela fenestro de skajpo nur kun la hungaroj.
Post kelkaj tagoj… letero. Ni organizu kun la poloj, ĉiu kaze estus ilia tasko okazigi ĝin en Pollando, ĉi jare JES estos en Wiesbaden. Plena cirklo, 3×2 jaroj, kial ne provi ie alie? Sed. Aŭ ni faras la financojn, aŭ ni ĉeforganizas. Granda diskuto inter la junuloj de HEJ. Originale tute ne temis pri tio! Ni sciis, ke tio okazos, ke subite ni devos multe pli fari ol la unuaj petoj kaj interkonsentoj, damne! Se mi kunordigas, kiu faros IJS-on?… Do, fine mi akceptas. Sed petas le teamon de la poloj la sekvan semajnon. Intertempe ni daŭrigas la laboron, vizitas la ejojn, daŭre pridiskutas kiel okazigi JES kun kiuj, kie. Sed ne venas propraj informoj de la pola teamo. Ni atendu ĝis ĈAR, ĝis la fino de novembro por la teamo. Do, klare ne estas sufiĉe da homoj tie, ĉar estas nur unu homo, kiu plene okupiĝas pri la afero, kiu ricevis la taskon kaj laboras pri/por ĝi, ĉiuj aliaj silentas. La IJS organizado tute haltas pro JES, ni ne havas ejon, eĉ ne okupiĝas pri la serĉado post la fiasko kun la loko en la urbo Sopron pro la malfleksemo de la restoraciestro tie. Tio simple ne funkcias. Ni bezonas alian lokon. Ne trovas. Nek vere serĉas, daŭre ni parolas nur pri JES, uzas la IJS-liston nur por JES kaj mi malrapide freneziĝas, ke estas du renkontiĝoj sen vera helpo.
Do, nun okazos ĈAR ĉi semajnfine. Mi gvidos kunsidon pri la renkontiĝo. Triope veturos la hungaroj por vidi kiel ni statas. Tio estas la lasta ŝanco de la poloj. Fine, JES ne estas nia renkontiĝo, sed per IJS ni ne evoluas pro la malfruo de PEJ. HEJ ĉion faris ĝustatempe, kunsidis, okazigis, organizis, serĉis. Aperis ĝustatempe por skajpkunsidoj, priparolis. En PEJ estis eĉ homo kiu venis saluti la homojn, kaj ĝisis ĉe la fino, sed nenion aldonis al la konversacio intertempe, ne alportis ideojn, opiniojn… Kiel eblas tiel kunlabori? Ni vidos post la semajnfino, venas tempo por LA decido. Ĉu fari JES en Hungario aŭ ne? Ni vidos…
Venu la unua enskribo de la jaro, kiu estos iomete kiel puzlo, kunmetita de pecoj el 2013, de la aŭtunaj renkontiĝoj, pri kiuj ankoraŭ mi ne rakontis kaj pri novaĵoj jam el 2014, dum 2 semajnoj multo okazas, kiel ĉiam!
Kio interesa okazis pro kio mi tuj volis skribi en mian blogon (denove daŭris du tagojn por fakte fari)? Do, kompreneble la anonco pri la kuniĝo kaj koncerto de Amplifiki en Italio dum la printempo. La afero kortuŝis min pro pluraj kialoj. Mi re-kunordigas la teamon por IJS 25! kaj ni volas havi la tradician balon kiel omaĝo al la antaŭaj IJS-oj, sed samtempe ankaŭ renovigi la koncepton de IJS. Ĉar ni alvenas al jubileo, jam la 25-a IJS (mi denove organizas jubilean IJS-on, la 20-a estis mia unua ĉefumado), oni devas iom rerigardi, sed ne tro, por ankaŭ trovi kion bezonas, kion volas la (hungaraj) junuloj en 2014. La renkontiĝo devas evolui, sen vifio ne povas esti evento. 😉 Mi iomete timas okazigi la balon, malgraŭ la devo, ke tio estas io tre simbola dum la antaŭaj IJS-oj. Mi sentas, ke nun tio jam ne tiom gravas. Estas multege da laboro, tre kompleksa, bezonatas viva muziko, detala plano pri la vespero, invitado de antaŭaj organizantoj ĉi foje ktp. Sed kiam mi pensis pri ĝi mia unua ideo estis inviti Amplifiki por ludi. Tio nun sonas eble ne tiom kredeble, sed estas vero. La cerbumado komenciĝis per revado pri koncerto de Amplifiki. Tio estus simbola, jubilea, Esperanta (la balo estos la 26-an de julio), juneca, roka, eĉ tradicia, unu vorte: perfekta! Ili ludis dum la IJK en ’99, legenda renkontiĝo, ĉiu scias tion… sed venas la demandoj kaj defioj: supozeble neniu, aŭ preskaŭ neniu el inter miaj kunlaborantoj konas Amplifikin. Jes, ili estas tiom junaj. Kaj tio gravas! Tamen pli grave: due, nia buĝeto estas malgranda (ni volas malmultekostan renkontiĝon por la hungaraj junuloj, tio estas malfacile!).
Okazis, ke ni invitis E-bandon por ludi ĉe ni, kaj tio iĝis la duono, aŭ du-triono de niaj kostoj. Unu vespera programo! Se nur unu vespero kostas tiom multe, kio restas por la resto de la renkontiĝo? Malmulto. Sen subvencioj, sen ajna ekstera financa helpo. Sen energio por povi subvencipeti. Riĉaj renkontiĝoj havas pli da energio por plani. Mi ankoraŭ neniam povis nur elektadi kion mi volas. Eĉ ne iomete. Ĉiam mono estis kaj daŭre estas la unua pripensindaĵo. Do, mi nur revis pri tio. Kaj IJF kapablas fari tion. Sendube mi envias. Ankaŭ pri la TEJO-seminario pri ĝenra egaleco. Tre interesas min kiuj prelegos, kiel ĝi sukcesos. Tiu temo estas mia fako, mia pasio. Mi studas ĉe la universitato por iĝi spertulo pri socio kaj politiko. Eĉ mia tezo estos pri egaleco inter viroj kaj virinoj, problemoj, solvoj en Hungario. Do, mi vere aplaŭdas la organizantojn de IJF, kaj nur esperas, ke se ni havos tempon kaj forton, ni ankaŭ sukcesos ricevi helpon kaj subvenciojn de TEJO por pliriĉigi IJS-on. Ni bezonas havi pli bonajn kontaktojn en TEJO kaj pli da hungaroj; vidante kiom bone funkcias, ke TEJO havas italajn estraranon kaj partatempan oficiston.
Dum JER 2014 parte ni kunlaboros kun UEA, kaj gvidate de Stefan McGill, la seminario AMO estos prezentota la unuan fojon kiel nova projekto por trejni aktivulojn en Esperantujo. Pri la detaloj la retpaĝo pretiĝas kaj dum nia kunsido multo estos priparolata.
Mi preferas skribi freŝe pri la okazaĵoj, kaj nun jam ne volonte rerigardas al la aŭtuno, ĉar mi sentas tiel, ke ĝi estis antaŭ tiom longa tempo! Tio pravas. Mi ne volas havi malnovan blogon, mi preferas uzi memoraĵojn nur se ili rilatas al aktualaĵoj. Sed mi jam tro multfoje elektis ne skribi pri io, kio vere interesis min, ĉar mi pensis, do kiu volas legi pri malnovaĵoj? Mi malfacile skribas, malmulte da tempo havas, sed pasie volas krei diskutojn pri la Esperanto-movado. La balanco estas sufiĉe delikata.
Iom da rerigardo al JER kaj KKPS:
Do JER okazis unue, fine de oktobro, estis tre trankvila renkontiĝo kun multe da diskutoj kaj spertoj por mi. Okazis, ke en marto, do printempe, kiam JER ĝenerale estas organizita de la hungaraj junuloj la duono de la renkontiĝo malaperis pro neĝoŝtormo. La partoprenantoj malfrue alvenis, la karavano daŭris 8 horojn pli ol planite kaj praktike tuta Hungario paneis dum la semajnfino. Ĝuste pro tio la planado de la aŭtuna JER estis multe pli atentema procezo. La entuziasmo kaj diligenteco de la teamo donis la eblecon okazigi duan JER, kio ankoraŭ antaŭe ne okazis. Ni planis ĝin por povi iomete pli fortigi nian teamon kaj ankaŭ pridiskuti interesajn movadajn temojn. La vetero estis vere tro bona, pli ol 20 gradoj, kaj ni planis neniajn aktivaĵojn ekster la ejon, kiu estis kompreneble ne tiom agrable, ĉar ĉi foje ni ja havintus la eblecon ĝui la urbon sen problemoj pri neĝo aŭ pluvo. Mi gvidis tri diskutojn: unu pri la aktivaĵoj en junularaj asocioj en diversaj landoj depende de la partoprenantoj (ni havis spertojn el pli ol 10 landoj!), poste ankaŭ pri maljunuloj en junulaj renkontiĝoj kaj fine estis TEJO-diskuto, pri kion TEJO faras, kion ni deziras, ke TEJO faru kaj ĝenerale kiel helpi la laboron de TEJO. Mi tre ĝojis revidi ĉiujn, kaj tempo pasis tre rapide.
KKPS semajnon poste estis simila sperto por mi, ĉar venis amikoj, nur la etoso estis iom pli okcidenta, kaj mi faris la saman diskutrondon, tie nomita “Eternaj junuloj”, do, mi volis havi malsimilan perspektivon pri la aĝdiferencoj en junularaj renkontiĝoj tie ankaŭ. Por mi la diskutrondo helpis grandskale difini kion mi deziras de la IJS ĉi jare.Mi tuj ricevis novajn ideojn kaj volis ĉion rakonti al miaj kunorganizantoj, sed tion mi povis fari persone nur dum la novjara festo, kiun mi partoprenis en Győrújbarát.
Ni festis 7ope la 31-an de decembro, kaj antaŭ komenci drinki havis kelkhoran kunsidon pri IJS, JER kaj nia junulara aktiveco. La laboron ni daŭrigos la 25-an de januaro, sabate, kaj tiu kunsido daŭros horojn, kaj ni provos ĉion pridiskuti por IJS, JER, la jarĉefkunveno dum JER kaj detalojn pri niaj retpaĝoj. La tempo estis elektita tuj post la ekzamenoj de la universitatanoj kaj mi persone ankoraŭ estos en Hungario pro esplorado por mia tezo.
Vi povas vidi, ke ni ne haltas, 2014 estos plena de Esperanto por ni! 🙂 Agu por Esperanto laŭ via sperto, sento kaj volo! Mi esperas rakonti pri la maratona kunsido en mia sekva blogo.
Stela ĉiam nur kritikas 