Mi petis intervjuon de Klára por komune esplori kion ni pensas pri denaskeco. Unue, mi petis ŝin paroli pri sia familio, lingvaj dinamikoj kun siaj fratoj. Poste ni atingis la momenton kie jam indis komenci kompari niajn diversajn perspektivojn kaj spertojn pri denaskuleco. Ili vere similas. Ĉu surprize? Eble ne.
Klára kaj mi en Amsterdamo
Kun Klára ni ambaŭ estas franc-hungaroj, loĝis por mallonga tempo en Bruselo, studis en Nederlando, parolas preskaŭ la samajn lingvojn, kaj ni eĉ trovis multe pli da komunaj aferoj dum nia babilado. Legi plu →
Mi ŝatas babiladi kun homoj supozeble pro tio, ĉar vere interesas min la vivo de aliuloj. Ne en la surfaca senco, tio neniam allogis min. Eĉ mi povas diri, ke ĝenas min, malgraŭ ĝia utileco kapabli babiladi pri nenio. Mi preferas tion, kiam ni komencas ie, kaj iom post iom, pli kaj pli profunde ni sukcesas eniri la pensojn de la alia homo, kie ni rapide malkovras kial kaj kiel ni similas.
Ni ja ĉiuj iel similas. Pasintsemajne mi havis la plezuron fari eĉ du intervjuojn. Unu marde kaj unu dimanĉe. La konkludo de ambaŭ estas, ke esti denaskulo havas multege da avantaĝoj. Kiam oni ŝatas la Esperanto-mondon, oni ĝojas, ke ni iĝis parto de ĝi june, fakte kiel eble plej frue. Por mi unu el la plej karaj homoj de tiu mondo estas Bertilo.
Bertilo kaj mi en 2001
Ni ne ofte renkontiĝas. Mi devas rimarki, ke krom tiu ĉi foto, ni eĉ eble ne havas pliajn komunajn fotojn. Tiun ĉi maldekstre mi eĉ ne scias kiu faris… (eble mia panjo?) Sed mi tre bone memoras kiam kaj kie: la 1-an de januaro frumatene en 2001 en Cuxhaven, Germanio dum mia unua Internacia Seminario. Vi ja povas vidi la multajn malgrandajn ĉampano-botelojn sur la aŭtomato. Mi estis 13-jara tiam. Kvankam tio ne tro gravas: kiam mi rigardas la foton mi pensas, ke ni ne tro ŝanĝiĝis intertempe. Niaj vivoj jes, sed la vizaĝoj, la amikeco kaj nia seriozeco tute ne. Kvazaŭ ni estus la plej mojosaj, alternativaj reklamvizaĝoj de la kolao- kaj ĉokolado-kompanioj. Plia publika konfeso de amo ne bezonatas, ja videblas de la foto ĉio.
Por la ekstera Esperanto-mondo: vi aŭdis unue pri Bertilo depende de tio, kiam vi naskiĝis kaj kiam vi ekestis Esperanto-parolanto. Ĉu Bertilo la muzikisto kiel la membro de Amplifiki, Persone, aŭ nuntempe kiel duono de la duopo de Bertilo kaj Birke? Aŭ mi supozas tio estas la pli ofta kazo: Bertilo la duondio, kiu kompreneble klarigas pri la gramatiko de Esperanto.
Mi scias ke li bonegas pri tio, sed mi certe ne pro tio altestimas lin. Ĉu vi scias, kio estis la plej duondia afero, kion li faris por mi? La 1-an de januaro ĉ. la 5a aŭ 6a matene, li masaĝis miajn piedojn. Tiom bone ke malgraŭ tio ke mi tiom multe dancis dum la nokto ke mi preskaŭ ne kapablis eĉ stari… Post lia masaĝo mi ankoraŭ reiris danci dum horeto al la festo. Kaj kapablis remarŝi al la amasloĝejo kiu estis 30 minutojn for. Ĉar tiutempe ni ĉiam festis ĝis la fino de la mateno la novjaron… Ho, la kapablo de Bertilo! Oraj tempoj. Legi plu →
Babiladi kun Rob Moerbeek estas pura plezuro. En la plej nova epizodo de #LaBoRen podkasto mi demandas la personon, kiu estas konata kiel la provleganto de Esperantujo. Li estas tiom kara, pacienca kaj interesa homo! Kaj ĝuste pro tio mi koleregas kontraŭ mi mem, ke mi ne certiĝis pri tio, ke ni sukcesu trankvile paroli en mallaŭta loko. Ni estis devigitaj sidi en strateto, ekster kafejo sur benko en ne tro interesa strato, sed tamen en vera centra turisma loko en Amsterdamo, antaŭ la klubkunveno de La Amsterdama Rondo, kiu kunvenas ĉiun duan dimanĉon de la monato. Pro tio la sonkvalito suferis, ke mi tre bedaŭras tion. Rob meritintus multe pli bonan finrezulton. Malgraŭ la problemoj indas aŭskulti nian babiladon! Melono denove provis fari la heroan sonteknikistan laboron por savi kion eblas. Dankon! Se vi travivas la aŭskultadon de la unua parto de la babilado vi havos poste jam en la dua duono multe pli bonan sperton. Ĉar la historiojn de Rob ja indegas ekkoni!
Vi ekscios pli pri
– kion li pensas pri tio, ke por sia laboro li iĝis Kavaliro en la Ordeno de Oranje Nassau,
– kial gravas la blinduloj al li, kaj kiel ni povas helpi,
– kio bezonatas por bona UK, kaj kio mankas de la UK-oj,
– kiel li kaj lia edzino Nora helpis al komencantoj dum renkontiĝoj,
– kial li daŭre aktivas, eĉ post 6 jardekoj en la movado.
Kaj kompreneble ankoraŭ multe pli!
Rob Moerbeek kaj mi, Stela tuj post la kunveno de La Amsterdama Rondo (LAR)
Mi listigas kelkajn menciitajn homojn, asociojn kaj rimarkojn ĉi tie, ke vi retrovu fontojn kaj informojn post la aŭskultado de la intervjuo. Legi plu →
Finfine, mi sukcesis intervjui la unuan personon por mia podkasto! Persone, vidante unu la alian kaj babilante dum horoj antaŭ, dum la surbendigado kaj eĉ poste. Mi pensas, ke tio estas la donaco de la movado al denaskuloj. Tiuj amikecoj kiuj povas kaj povis komenciĝi de junaĝo kaj ankoraŭ daŭras. Miaj amikecoj komencas atingi la 20-25 jarajn jubileojn, kaj tio estas magie.
Gunnar kaj Stela en Rotenburg/Wümme – Internacia Seminario 2001/2002
Mi ĝuegis tiun babiladon kun Dĵ Kunar, kaj por ke vi ankaŭ povu bone kompreni ĉiujn referencojn menciitajn, mi decidis preni la tempon fari liston kun mallongaj klarigoj aŭ ligiloj. Eble por eŭropanoj estas pli facile koni ĉiujn movadaĵojn, sed ni ja kelkfoje parolis pri aferoj, kiuj estas 10-20-30 jaraj jam.
Denaskulo: Esperanto-parolanto de sia naskiĝo, unu aŭ ambaŭ de la gepatroj parolis la lingvon al infano de la komenco.
Gunnar kaj Stela en Horány, Hungario dum IJS 2014
Tendaraj Tagoj: 3-peca kajero por instrui Esperanton al infanoj, ankaŭ estis renkontiĝo.
Pasporta Servo: gastiga servo per Esperanto tra la mondo.
IS: Internacia Seminario: unusemajna renkontiĝo organizita de GEJ ĉirkaŭ la nova jaro, inter la 27-a de decembro kaj 3-a de januaro.
Gufujo: inversa ideo de trinkejo. Vi povas trankvile trinki teon kaj babiladi en agrabla ĉambro, kiu estas lumigita per kandeletoj. Se vi bezonas ripozan momenton dum festema aranĝo, vi iru al la gufujo.
La Bamba: dancado en cirklo. Flirtado kaj kisado estas parto de ĝi!
“Mi ne komprenas, kial mi devas al vi klarigi dum la unua tago de IJK, kiam la partoprenantoj jam estas ĉi tie, ke havi organizantejon en la gufujo estas malbona ideo!” “Vi ne seriozas, ke vi volas movi ĉiujn amasloĝejumantojn al la 3a etaĝo?! – mi kriante en mia sonĝo pasintnokte. Jam la dua fojo sinsekve, ke mi havas tiom buntan vivon en mia kapo. kaj matene mi vekiĝis tutlace. Videblas, ke miaj pensoj vere estas ĉirkaŭ la organizada temo en la pasintaj kelkaj semajnoj.
Ne hazarde. Mi kutime laboras tutsole. Preparas kaj pripensas miajn podkastojn kiel unu tasko de la semajno, surbendigas ilin, poste sonmastrumado de Melono (dankon!), kaj mi alŝutas kaj afiŝas ilin en kelkaj lokoj. Tio estas multe da laboro, sed mankas la kerna afero, kio igas organizadon ĝojplena afero por mi: la kunpensado kun aliaj homoj. Dum la pasinta JES persone kaj poste aliĝante al la aktivaj diskutoj en diversaj telegramaj grupoj mi havis la eblecon vere engaĝiĝi en la temo kun multe da homoj. Mi ne plu estis sola. Mi pensas, ke ideoj pli boniĝas per diskutado. Ĉiu ideo. Eĉ jam komence tre bona ideo pli fajniĝas, detaloj aldoniĝas aŭ per helpemaj demandoj pli klariĝas la volo kaj la celo je ajna parto de la organizado.
Sidado sole, tajpado ĉe la komputilo kompreneble sufiĉe bone funkcias – mi ja lasas al mi tempon rememori miajn spertojn kaj strukturigi kion mi volas diri pri io ajn. Sed ĉiam post la surbendigado venas eĉ pliaj ideoj kaj la komentoj: kial vi ne parolis pri tio? Sed ne eblas ĝis la fino pli bonigi la podkastojn. Ne estas tempo por tio. Se ni en profesia teamo farus la tuton novaj epizodoj aperus pli rapide kaj eĉ pli bonkvalite sendube.
Do, pro tiuj spertoj, mi tre ĝojas, ke baldaŭ mi sukcesos fari ion, kion mi volis ekde la komenco de #LaBoRen! Mi povos intervjui mian unuan gaston, kaj tio finfine estos persone! Kiel vi scias, mi jam faris plurajn intervjuojn por tiu ĉi blogo. Tiuj estas miaj plej ŝatataj pecoj, ĉar pli bone montras la valoron de Esperanto laŭ mi. Interŝanĝo inter du aktivuloj – kelkfoje en la sama tereno ni laboras – kelkfoje kun similaj vidpunktoj, kelkfoje tute ne. Sed ni babiladas kaj montras ion novan pri unu la alia. Ĉefe tion, kiom bone oni povas komuniki kaj malkovri per Esperanto. Mi jam antaŭĝojas, ke mi povos demandi aferojn de spertulo. Kolekti la temojn kiujn mi volonte pridiskutos kun iu ajn, kiujn tiom interesas kiel okazigi bonajn renkontiĝojn, kiel min. Eĉ se kelkfoje aspektas tiel, mi tute ne estas sola en mia pasio! Mi planas prezenti al vi plurajn aktivulojn de la movado.
Kompreneble nun, mi ne diros tuj al vi, kiun mi intervjuos. Estu surprizo!
Intervjuo aŭskulteblos en februaro sur la retpaĝo de #LaBoren (aŭ Stitcher, Podcast Addict).
Mi ĵus rimarkis, ke la lasta libro Ĉiu vorto estas birdo, kiun oni instruas kanti de Daniel aperis antaŭ kelkaj semajnoj, fine de aŭgusto. Ne, mi ankoraŭ ne legis ĝin. Mi pretigis tiun ĉi intervjuon kun li retleterumante jam antaŭ jaro. Fine, mi tamen ne aperigis ĝin, ĉar tiutempe mi laboris tiom multe por TEJO, ke mi tute ne havis energion skribi pri aŭ en Esperanto krom mia laboro. Nun mi relegis nian korespondadon, kaj pensas, ke tamen indas paroli pri li, kaj lia interesa sinteno rilate al Esperanto. Ĝi eble tute ne plaĉos al vi.Legi plu →
Se vi uzas tviteron en Esperanto, vi konas lin. Tiom simple. Li estas la aktivulo, kiu konstante engaĝiĝas kun interesiĝantoj de Esperanto – kun novuloj kaj spertuloj – por vigligi la movadon per pepoj. Li trovas la ĵusfinantajn Duolingo-kursanojn, la plej novajn jutubistojn, demandas pri kaj por la movado, kaj uzas kiun ajn lingvon por paroli pri Esperanto kun homoj el ĉiu angulo de la mondo. Informas, demandas, rekomendas, helpas, interligas, sed ĉefe: subtenas ĉiujn, kiuj montras ajnan emon al Esperanto. Ekkonu Aleks André. Legi plu →
