Mono, mono, mono…

Etikedoj

kostoj, laboren, organizado, podkasto, renkontiĝoj

Preskaŭ de unu jaro ekzistas La Bona Renkontiĝo-projekto. Bone, en mia kapo ĝi jam okupis multe da loko ekde 2015. Sed finfine tio gravas, ke fine de julio mi publikis la unuajn du epizodojn. Haltante por momento pripensi kion mi atingis mi devas diri, ke estas nekredeble, ke la 30a epizodo aperos post semajno.

Hodiaŭ mi traktas la temon de mono-malmultkosteco en la 3-a serio. Ne, ĝi ne estas aparte facile aŭskultebla, eble vi eĉ bezonos duan provon por kompreni ĉion pri kio mi parolas. La temo longege restis en malneta versio, kaj mi minimume 10-foje rekomencis la surbendigadon-reverkadon daŭre pensante, ke ne, mi ne kaptas la esencon de tio, kion mi volas diri. La nuna versio ne estas perfekta, certe bezonatos pliaj epizodoj, tamen ĝi estas plen-plena per solvoj kaj ideoj.

Malgraŭ tio, ke vere bone plani budĝeton oni vere lernas nur per spertoj, ĝi ne nepre tuj bone sukcesos. Tamen, estu kreativa! Ne ĉagreniĝu. Serĉu solvojn, provu vidi kion vi farus, se vi havus absolute nenian monan subtenon de la partoprenantoj (=programkotizon)? Kiajn programerojn vi farus tiam? Kiel vi pripensus vian programtabulon? Kion vi vere bezonus? Kio gravus tiam?

Mono, kaj ĝenerale kostoj de junularaj renkontiĝoj nekredeble gravas. Mi ne povas sufiĉe substreki al organizontoj, ke por havi sukcesajn renkontiĝojn por la junuloj, oni devas certi, ke oni ofertas (almenaŭ version) de vere malmultkosta evento. Mi mem ne kapablis pagi por multe da renkontiĝoj, kiujn mi volonte partoprenintus, ĉar simple kun la vojaĝkostoj ne eblis ie ajn trovi la sumon por mi. Nek helpis mian triston poste aŭdi kiom bonajn semajnojn mi maltrafis.

Tial gravas, ke oni sufiĉe frue decidu kiam kaj kie okazos evento, kaj vere, kiom ĝi kostos? La aliĝilo en la pasinteco signifis, ke oni povas kontroli la prezojn, ne la simplan anonacadon, ke oni volas partopreni. Oni fakte povas kalkuli kiom ĝi estus minimume, kaj vidi ĉu oni havos sufiĉe da tempo por ekhavi la financajn kondiĉojn. Nun, ke mi vidas en pli okcidenta parto de Eŭropo, mi konstatas la falsan bildon kiun mi havas de relative facila partoprenado de junuloj en diversaj renkontiĝoj. Mi preskaŭ forgesas, kiom malfacile estis por mi, kaj restas por pluraj junuloj…

Se mi komencas iom pli seriozi pri la analizado de la partoprenantaro mi havas la impreson, ke la orientaj landoj malpli kaj malpli kapablas memforte ĉeesti en eventoj. Se mi pensas “nur” pri la hungaraj kaj polaj amikoj, ili vere ne povas partopreni grandajn eventojn, eĉ malgraŭ tio, ke io okazas en siaj propraj landoj…

Do, mi provis kontribui al la streboj de tiuj organizantoj, kiuj kreative, zorgeme, pripensante, entuziasme kaj sukcese laboras malaltigi la kotizon de siaj eventoj por la junuloj. Dankon al vi!

---

La plej nova epizodo de La Bona Renkontiĝo aŭskulteblas ĉi tie.

Helpas min la tuta mondo – intervjuo kun Rob Moerbeek

Etikedoj

aktivulo, blindaj esperantistoj, intervjuo, la bona renkontiĝo, laboren, libe, podkasto, rob moerbeek, uea

Babiladi kun Rob Moerbeek estas pura plezuro. En la plej nova epizodo de #LaBoRen podkasto mi demandas la personon, kiu estas konata kiel la provleganto de Esperantujo. Li estas tiom kara, pacienca kaj interesa homo! Kaj ĝuste pro tio mi koleregas kontraŭ mi mem, ke mi ne certiĝis pri tio, ke ni sukcesu trankvile paroli en mallaŭta loko. Ni estis devigitaj sidi en strateto, ekster kafejo sur benko en ne tro interesa strato, sed tamen en vera centra turisma loko en Amsterdamo, antaŭ la klubkunveno de La Amsterdama Rondo, kiu kunvenas ĉiun duan dimanĉon de la monato. Pro tio la sonkvalito suferis, ke mi tre bedaŭras tion. Rob meritintus multe pli bonan finrezulton. Malgraŭ la problemoj indas aŭskulti nian babiladon! Melono denove provis fari la heroan sonteknikistan laboron por savi kion eblas. Dankon! Se vi travivas la aŭskultadon de la unua parto de la babilado vi havos poste jam en la dua duono multe pli bonan sperton. Ĉar la historiojn de Rob ja indegas ekkoni!

Vi ekscios pli pri
– kion li pensas pri tio, ke por sia laboro li iĝis Kavaliro en la Ordeno de Oranje Nassau,
– kial gravas la blinduloj al li, kaj kiel ni povas helpi,
– kio bezonatas por bona UK, kaj kio mankas de la UK-oj,
– kiel li kaj lia edzino Nora helpis al komencantoj dum renkontiĝoj,
– kial li daŭre aktivas, eĉ post 6 jardekoj en la movado.

Kaj kompreneble ankoraŭ multe pli!

Rob Moerbeek kaj mi, Stela tuj post la kunveno de La Amsterdama Rondo (LAR)

Mi listigas kelkajn menciitajn homojn, asociojn kaj rimarkojn ĉi tie, ke vi retrovu fontojn kaj informojn post la aŭskultado de la intervjuo.

Sonĝo realiĝas

Etikedoj

intervjuo, laboren, surprizo

“Mi ne komprenas, kial mi devas al vi klarigi dum la unua tago de IJK, kiam la partoprenantoj jam estas ĉi tie, ke havi organizantejon en la gufujo estas malbona ideo!” “Vi ne seriozas, ke vi volas movi ĉiujn amasloĝejumantojn al la 3a etaĝo?! – mi kriante en mia sonĝo pasintnokte. Jam la dua fojo sinsekve, ke mi havas tiom buntan vivon en mia kapo.  kaj matene mi vekiĝis tutlace. Videblas, ke miaj pensoj vere estas ĉirkaŭ la organizada temo en la pasintaj kelkaj semajnoj.

Ne hazarde. Mi kutime laboras tutsole. Preparas kaj pripensas miajn podkastojn kiel unu tasko de la semajno, surbendigas ilin, poste sonmastrumado de Melono (dankon!), kaj mi alŝutas kaj afiŝas ilin en kelkaj lokoj. Tio estas multe da laboro, sed mankas la kerna afero, kio igas organizadon ĝojplena afero por mi: la kunpensado kun aliaj homoj. Dum la pasinta JES persone kaj poste aliĝante al la aktivaj diskutoj en diversaj telegramaj grupoj mi havis la eblecon vere engaĝiĝi en la temo kun multe da homoj. Mi ne plu estis sola. Mi pensas, ke ideoj pli boniĝas per diskutado. Ĉiu ideo. Eĉ jam komence tre bona ideo pli fajniĝas, detaloj aldoniĝas aŭ per helpemaj demandoj pli klariĝas la volo kaj la celo je ajna parto de la organizado.

Sidado sole, tajpado ĉe la komputilo kompreneble sufiĉe bone funkcias – mi ja lasas al mi tempon rememori miajn spertojn kaj strukturigi kion mi volas diri pri io ajn. Sed ĉiam post la surbendigado venas eĉ pliaj ideoj kaj la komentoj: kial vi ne parolis pri tio? Sed ne eblas ĝis la fino pli bonigi la podkastojn. Ne estas tempo por tio. Se ni en profesia teamo farus la tuton novaj epizodoj aperus pli rapide kaj eĉ pli bonkvalite sendube.

Do, pro tiuj spertoj, mi tre ĝojas, ke baldaŭ mi sukcesos fari ion, kion mi volis ekde la komenco de #LaBoRen! Mi povos intervjui mian unuan gaston, kaj tio finfine estos persone! Kiel vi scias, mi jam faris plurajn intervjuojn por tiu ĉi blogo. Tiuj estas miaj plej ŝatataj pecoj, ĉar pli bone montras la valoron de Esperanto laŭ mi. Interŝanĝo inter du aktivuloj – kelkfoje en la sama tereno ni laboras – kelkfoje kun similaj vidpunktoj, kelkfoje tute ne. Sed ni babiladas kaj montras ion novan pri unu la alia. Ĉefe tion, kiom bone oni povas komuniki kaj malkovri per Esperanto. Mi jam antaŭĝojas, ke mi povos demandi aferojn de spertulo. Kolekti la temojn kiujn mi volonte pridiskutos kun iu ajn, kiujn tiom interesas kiel okazigi bonajn renkontiĝojn, kiel min. Eĉ se kelkfoje aspektas tiel, mi tute ne estas sola en mia pasio! Mi planas prezenti al vi plurajn aktivulojn de la movado.

Kompreneble nun, mi ne diros tuj al vi, kiun mi intervjuos. Estu surprizo!

Intervjuo aŭskulteblos en februaro sur la retpaĝo de #LaBoren (aŭ Stitcher, Podcast Addict).

Eventoplena jaro!

Etikedoj

aktivado, jarkompaso, jes, junulara esperanto semajno, laboren, nova jaro, pasporta servo, pollando

Malgraŭ tio, ke mia jaro estis terure malfacila pro mia tutjara senlaboreco, mia movada vivo ne tiom suferis. Aŭ ni povas tiel diri, ke okupiĝo pri Esperanto helpis min tamen atingi kelkajn aferojn dum 2017. Mi sukcesis partopreni plurajn semajnfinajn renkontiĝojn, klubkunvenojn, kaj eĉ pasporta servumis dum la somero! Mi daŭrigis la skribadon, pli ol 20 blogerojn aperigis ĉi jare, kelkaj eĉ vere iĝis tre sukcesaj! Aspektas tiel, ke la legantoj tre ŝatas, kiam mi intervjuas homojn, tiujn oni legis plej multfoje, kaj ankaŭ miaj rakontoj pri mia denaska vivo tra la someraj memoroj de IJS estis legataj kun avida atento. Mi daŭrigos ambaŭ fadenojn. Planoj por antaŭprepari novajn pecojn estos en miaj pensoj dum mia ĉeesto en Pollando. Mi mem tre ĝuis relegi kelkajn skribaĵojn, ekzemple pri merkatiko aŭ emocia laboro.

#AnkaŭMi

Etikedoj

GLAT, laboren, organizado, TIME

Interese estas, ke ĝuste hodiaŭ, kiam mi aperigis la epizodon pri GLAT-aferoj kaj ĝenerala alirebligo en mia podkasto-serio venas la novaĵo, ke TIME elektis la #AnkaŭMi kampanjon kiel “Persono de la jaro”. Mi ĝojas pri tio. Kvankam aspektas tiel de kie mi rigardas la mondon, ke la redakcio ne vere havis eblecon elekti iun alian. La premo de ekstere estis tro granda. Ne hazarde.

En mia epizodo mi rakontas pri tio, kaj provas estontajn organizantojn kuraĝigi, ke Esperanto-renkontiĝoj havu regulojn pri konduto. Tio estas relative nova afero. En la pasinteco oni tute ne havis tiun koncepton pri atenti pri tio kiel partoprenantoj agas kaj fartas dum la renkontiĝo. Oni eĉ povus diri, ke Esperantistoj ofte tre arogante pensas pri si tiel, kvazaŭ ili ne bezonus ajnan rememorigilon pri tio, ke kelkaj formoj de kontakto ne estas en ordo. Ne estas dezirata kaj ke oni ĝenerale atentu pri unu la alia. Kion vi diras, kiel vi agas.

La laboro de Egalecen estas tre grava en tiu batalo. Mi esperas, ke aperos artikoloj pri la aferoj kiuj okazis kaj okazas en la movado dum renkontiĝoj. Kun nomoj, sen nomoj, honeste. Ne por fortimigi homojn de Esperanto, tute ne. Simple por montri la malperfektecon de la movado, la mankojn, kaj ke ni ĉiu ĉiam povas lerni multe pli. Eĉ pli. Indas rigardi en la retejo la artikolojn, la Esperantlingvajn tradukojn kaj klarigojn pri esprimoj, kiujn la anglalingva feminisma movado jam kun memfido uzas, sed ni, en Esperantujo ankoraŭ ne vere konas, aŭ eĉ vortojn ne havas por ili.

La Esperanto-movado tute ne estas sendependa de la ekstera mondo, la idealismo ofte estas blinda al tiuj problemoj pri kiuj la #AnkaŭMi movado parolas. Pri la malkonsentoj dum kunestoj en renkontiĝo. Pri la nevolataj tuŝoj. Pri la ofta malkomprenemo pri tio, kion “ne” kaj konsento signifas. Mi ja scias, mi partoprenis kaj organizis kelkajn diskutrondojn rilate al feminismaj temoj. Kelkfoje ŝokiĝis pri la sintenoj kaj opinioj, sed mi provis ne montri tion nur pli kompreni la situacion. Demandi pli. Esplori pli. Kompreni pli. Jes, kelkaj Esperantistoj efektive estas terure seksismaj, kaj eĉ ne komprenas tion, kial tio estas problemo. Efektive ni povus ankaŭ pri tio paroli kial estas multe malpli da inoj inter la Esperantistoj ol viroj. Eble estas konekto ie. Mi ja ofte observis kiel armeo de viroj ĵetas sin sur novulinoj odorante la freŝecon de ies ĉeesto kompare al la malnovaj aŭ malliberaj inoj. Post la unua renkontiĝo rapide malaperis tiuj homoj, hm, kial?

Mi nun kiel jam sperta organizanto povas vidi kiom multe pli oni povintus kaj povas fari por ke oni sentu sin pli sekuraj dum renkontiĝoj, ke rimedoj estas je nia servo por certiĝi, ke ĉiuj niaj partoprenantoj bone fartu. Kiam mi estis multe pli juna aktivulo en la movado, mi memoras, ke organizantoj ne kuraĝis haltigi tro ebriajn partoprenantojn. Ke oni daŭre servis alkoholon al junuloj, kiuj jam plene ebriis. Ke oni ne tro atentis pri la sekureco de la partoprenantoj. Ke pli gravis protekti monon kaj timi de la ŝtato kaj perdado de subvencio ol atenti pri la bonfarto de la partoprenantoj. Okazis kelkaj malhelaj aferoj antaŭ 10-15 jaroj. Sed ni ne devas tiom retroiri en la tempo por trovi aliajn ekzemplojn… Do, estu tiu tago ankaŭ rememorigilo, ke por bona etoso signifas, ke ĉiu bone fartas dum via renkontiĝo! Ke tio estas respondeco de la organiza teamo, ke vi donas la bazan tonon de via renkontiĝo. Ĉu vi klare indikas kian konduton vi ne akceptos? Ĉu vi helpas al novuloj partopreni vian renkontiĝon?

Kaj ne, tio ne signifas, ke nun jam oni ne rajtas brakumi unu la alian dum renkontiĝoj! Ke oni ne rajtas amindumi, danci kaj ĝoje kunesti, ĉar venas la polico kaj forĵetos nin! Ne, tute ne. Temas pri tio, ke la ekstera mondo, la patriarkeco ja havas efikon en nia vivo, kaj ni ĉiu povas esti pli singardemaj kaj atentemaj pri unu la alia. Ankaŭ dum Esperanto-renkontiĝoj. Mi pensas, ke la movado donas multege da ebleco lerni de unu la alia, pli libere demandi kaj havi informojn pli rapide kaj persone de aliaj partoj de la mondo. Kun respekto demandite, akceptante, se eble iu tamen ne volas havi tiun konversacion. Vi scias kiel fari. Kaj se ne, do lernu iom pli el mia podkasto.

 

 

Eĉ pli bonaj renkontiĝoj – en telegramo!

Etikedoj

jes, junulara esperanto semajno, la bona renkontiĝo, laboren, organizado, telegramo

Nun, ke mi jam laboras pri la epizodoj de la dua serio de mia podkasto kaj intertempe partoprenis unu-du renkontiĝojn mi komencas havi la senton, ke mi efektive ne vere scias kiel la podkastoj plaĉas al la homoj. Ĉu ili utilas? Kompreneble mi ricevis unu-du respondojn, kiam mi demandis, sed ĝenerale oni ne havas vivan diskuton aŭ demandojn rilate al organizado. Mi havas la senton kvazaŭ mi farus laboron kiu ne bezonatas, kvazaŭ estus klare kiel oni devas organizi bonajn renkontiĝojn. Tio ne estas plendo. Mi pensas, ke estas ĝenerale tiel, ke oni ne scias homojn kiel envolvi al ajna diskuto.

Do, mi tamen decidis lanĉi telegramo-grupon, kaj vidi, ĉu efektive homoj bezonas helpon rilate al siaj eventoj. Mi invitas vin babiladi unu kun la alia, kaj pridiskuti temojn rilate al tio, kio estas defio por vi en la organizado de junularaj renkontiĝoj. Efektive kial vi ne volas organizi renkontiĝojn? La respondoj al tiu demando ĉiam donas pliajn utilajn informojn al mi. Antaŭ kelkaj jaroj dum IJS mi faris diskutrondon ekzakte rilate al tio. Mi demandis, kial vi ne volas kontribui tiel al la movado? Ĝenerale estis du respondoj: mi ne scias kiel, mi ne vere estas organizema homo kaj estas simple tro da laboro, mi volas nur ĝui kaj partopreni. Tre interesaj vidpunktoj. Do, interesas min daŭrigi la diskuton kaj vidi kiel la nova generacio pensas pri tiaj demandoj.

Mi ĉiam parolas pri tio, ke organizado estas bonega sperto, se vi laboras en grupo, se vi kune pripensas, cerboŝtormas kaj kreas ion. La podkastumado, babilado kun mi mem estas mia plej facila solvo kiun mi povas fari hejme nun. Kompreneble, se mi povus mi farus pliajn prefere parolajn intervjuojn kun nunaj organizantoj kaj siaj sukcesoj, spertoj kaj defioj. Multe pli volonte prezentus la helpojn kaj spertojn tiel. Mia ideo estas nur la komenco. Ĉiu ideo multe pli boniĝas pridiskutante kun iu alia persono. Ne nepre sperta. Nur iu, kiu ne estas vi. Do, tiu afero mankas al mi, kaj espereble mi povos fari la trejnsesiojn dum JES, kiujn mi proponis al la organizantoj. Ni vidu, ĉu mi povos oferti al vi bonan trejnadon pri organizado de renkontiĝoj. Kiam la organizantoj respondos al mi, informos tuj ĉi tie. Ĝis tiam: bonan aŭskultadon de la dua serio de #LaBoRen kaj venu al la telegramkanalo kunpensi!

Nur la etoso…

Etikedoj

esperanto klubo, esperanto renkontiĝoj, etoso, laboren, nostalgio, organizado

Dum la semajnfino mi havis tempon ĉiu tage Esperantumi. Je invito partoprenis lingvan kafejon venderede, poste gastigis dum nokto la invitinton, sabatmatene babiladis ankoraŭ horon dum matenmanĝo, fine, dimanĉe partoprenis la kutiman Esperanto-klubon de Amsterdamo. Bone, oni povus diri, ke kiu havas Esperanto-parolantan edzon tamen povus praktiki ĉiam,