Helpas min la tuta mondo – intervjuo kun Rob Moerbeek

Etikedoj

aktivulo, blindaj esperantistoj, intervjuo, la bona renkontiĝo, laboren, libe, podkasto, rob moerbeek, uea

Babiladi kun Rob Moerbeek estas pura plezuro. En la plej nova epizodo de #LaBoRen podkasto mi demandas la personon, kiu estas konata kiel la provleganto de Esperantujo. Li estas tiom kara, pacienca kaj interesa homo! Kaj ĝuste pro tio mi koleregas kontraŭ mi mem, ke mi ne certiĝis pri tio, ke ni sukcesu trankvile paroli en mallaŭta loko. Ni estis devigitaj sidi en strateto, ekster kafejo sur benko en ne tro interesa strato, sed tamen en vera centra turisma loko en Amsterdamo, antaŭ la klubkunveno de La Amsterdama Rondo, kiu kunvenas ĉiun duan dimanĉon de la monato. Pro tio la sonkvalito suferis, ke mi tre bedaŭras tion. Rob meritintus multe pli bonan finrezulton. Malgraŭ la problemoj indas aŭskulti nian babiladon! Melono denove provis fari la heroan sonteknikistan laboron por savi kion eblas. Dankon! Se vi travivas la aŭskultadon de la unua parto de la babilado vi havos poste jam en la dua duono multe pli bonan sperton. Ĉar la historiojn de Rob ja indegas ekkoni!

Vi ekscios pli pri
– kion li pensas pri tio, ke li iĝis Kavaliro en la Ordeno de Oranje Nassau,
– kial gravas la blinduloj al li, kaj kiel ni povas helpi,
– kio bezonatas por bona UK, kaj kio mankas de la UK-oj,
– kiel li kaj lia edzino, Nora helpis al komencantoj dum renkontiĝoj,
– kial li daŭre aktivas, eĉ post 6 jardekoj en la movado.

Kaj kompreneble ankoraŭ multe pli!

Rob Moerbeek kaj mi, Stela tuj post la kunveno de La Amsterdama Rondo (LAR)

Mi listigas kelkajn menciitajn homojn, asociojn kaj rimarkojn ĉi tie, ke vi retrovu fontojn kaj informojn post la aŭskultado de la intervjuo.

Advertisements

Bonvenon al La Bona Renkontiĝo!

Etikedoj

kunlaboro, la bona renkontiĝo, laboren, organizado, podkasto, teamo

Mi neniam pensintus, ke fine podkasto estos la solvo al miaj streboj kaj ideoj. Mi eĉ ne ŝatis podkastojn ĝis antaŭ proksimume kelkaj monatoj. Mi ne aŭskultas la radion, ĝenerale tre ŝatas sidi en la silento kaj aŭdi miajn proprajn pensojn sen aŭskulti iun ajn la tutan tagon. Mi klare maljuniĝas 🙂

Pasintsomere kiam mi serioze ekpensis kiel krei sisteman katalogon pri miaj spertoj pri organizado de junularaj renkontiĝoj, mi komencis ekseriozi pri farado de videoj. Aĉetis bonkvalitan fotilon kun piedoj kaj ankaŭ sonsistemeton, ni faris provelsendojn, atentis pri la lumo ktp. Sed mi fakte ne ŝatas esti antaŭ la kamerao kaj laŭ mi la longeco de video simple ne permesas sufiĉe bone klarigi la diversajn temojn. Skribado estas parto de la laboro, kaj eĉ se mi komencos ekkrei helpajn pdf-ojn, mi pensas, ke tio denove estas afero, kiu iĝus tro longa, se mi nur priskribus kiel organizi. Tion mi jam faras de jaroj en mia blogo, ĉi tie, ĉu ne?

Do, kiel eduki, kiel relative rapide transdoni la bazajn ideojn de organizado? Podkasto estas la solvo! Mi volas havi la tempon klarigi pri kio mi parolas. Mi volas doni plurajn ekzemplojn. Ne limigi min inter 2 kaj 4 minutoj. Mi fine sentis tiel, ke mi ne volas tion fari en videoj, kie oni tamen devas esti sufiĉe koncizaj, se oni volas havi la atenton de la spektanto ĝis la fino. Kaj oni devas ŝati munti videojn. La afero ne sufiĉe interesis min. Podkastojn oni povas aŭskulti dum veturado al la universitato, laboro, purigado. Ne bezonatas rigardi. Plurfoje povas reaŭskulti partojn de ajna ludilo se vi tion preferas.

La podkastoj de La Bona Renkontiĝo estas elŝuteblaj en altkvalita versio kaj ankaŭ en iom pli malpeza varianto por tiuj kiuj havas malbonan retkonekton aŭ limigitan retaliron. La nomo venas de la simpla ideo, ke homoj volas bone farti, amuziĝi dum renkontiĝoj. Intence ne estas “perfekta”, “elstara” aŭ iu alia adjektivo. Bona sufiĉas. Kaj vi rimarkos, ke eĉ por havi ion nur bonan, vi devas multe labori depende de la longeco kaj skalo de via renkontiĝo.

Krei la logoon, la retejon, la enhavon estas tre interesa defio, kaj kompreneble mi jam antaŭĝojas aŭdi la komentojn, legi la demandojn kaj krei konversacion kiel rehavi la bonan organizan kulturon de la Esperanto-movado. Mi pensas, ke ni iomete perdis tion en la pasinta jardeko. Mi tre deziras rehavi tiun entuziasmon por organizado kion mi spertis kiam mi ekaktivis helpante dum renkontiĝoj. Ne nur deziras, sed volas aktive helpi. Mi komprenas la malfacilaĵojn, la timon, kial oni ne volas komenci, ekfari, pripensi, varbi. Sed mi ankaŭ tre bone konas la senton kiam organiza teamo lace, sed ĝoje sidas kune kaj feliĉas, ke dediĉis tempon, konon kaj energion por krei ion neforgeseblan. La plej bonaj momentoj de mia vivo ligiĝas al tiuj bonetosaj, festaj, amuzaj kunestoj dum Esperanto-renkontiĝoj. Mi deziras, ke ĉiu Esperanto-parolanto povu tion sperti almenaŭ unu foje aŭ memfarante, aŭ helpante al iu alia en la realigado.

La enkodukan, “nulan” epizodon pri la projekto vi jam povas aŭskulti ĉi tie. La unuan epizodon pri la plej baza demando de organizado ĉi tie. Bonan aŭskultadon kaj bonvenon al La Bona Renkontiĝo!

Kio okazos nun?

Etikedoj

brita kongreso, Edimburgo, esperanto, futuro, ijk, junuloj, kongreso, maljunuloj, organizado, podkasto, ref, uk

Mi havis mian belan, rondan 30-an naskiĝtagon antaŭ kelkaj semajnoj. Dum longega tempo, mi ne pensis pri tio, ke miaj junularaj jaroj oficiale povas finiĝi. Mi timis pri tio. Nun mi ne plu timas, mi nur konstatas, ke esti super tridek en la Esperanto-movado estos io tute alia ol la eblecoj ĝis nun. Mi scias, ke laŭ TEJO ni, super 30 restas junaj ankoraŭ 5 jarojn, sed tamen, ni ankaŭ scias, ke tio estas ĝenerala mensogo por oficiale havi pli da membrojn en la organizo kaj neniel rilatas al ni.

Pri kio mi parolas? Do, kiaj Esperanto-aktivecoj kaj aranĝoj estas super 30? Speciale nejunularaj renkontiĝoj, kiuj ne celas familiojn aŭ lernadon de Esperanto? Laŭ mia sperto ne multe. Mi ne diras, ke ne estas, sed supozeble ne multe, kaj certe la vigleco de la junularo mankas el ĝi. De kie mi scias tion? Mi vidas la maljunulojn, kiuj daŭre venas al junularaj renkontiĝoj, ĉar ili ne havas la sian por festi kaj amuziĝi. Ne, mi ne parolas pri tiuj, kiuj ĵus pasis la oficialan junularan limon. Homoj ĉirkaŭ 40, 50 eĉ 60 regule(!) partoprenas aranĝojn, kiuj estas speciale organizitaj por tute alia generacio. Al tiuj, kiuj finas mezlernejon, aŭ studas ĉe universitato vidi maljunuloj ne estas alloga kaj eĉ komprenata. Por mi tio estas evidenta afero kial. Mi jam skribis pri tio multe pli detale en unu el miaj plej seriozaj blogeroj.