La panjo de la denaska kritikanto – intervjuo kun Anna Besenyei

Etikedoj

anna besenyei, denaskulo, hungario, intervjuo, primo levi, ref

Mi ne ŝatas poemojn. Povas esti pro la devigitaj deklamo-konkursoj de mia infanaĝo aŭ tiuj amasoj da poemoj, kiujn mi devis parkere lerni… Mi ne scias. Tamen, kelkfoje mi haltas, legas ion, kaj pensas, bone, eĉ se mi ne ŝatas poemojn tio ja estas bela. Ĉe la universitato, kiun mi ĵus komencis antaŭ kelkaj semajnoj unu el la komencaj projektoj temas pri la libro de Primo Levi: Ĉu estas homo? La aŭtoro rakontas siajn nekredeble traŭmajn spertojn de la holokaŭsto. Mi estas en artedukista magistra studo momente, kaj ni devis legi la libron (se ni povis) en 2,5 tagoj. Ĝi komenciĝas per poemo. Forvorante la libron mi decidis tamen traduki tiujn kelkajn liniojn. Fakte, nek traduki mi ŝatas, sed pro io, tiu tasko sentiĝis tiom memkomprenebla, ke mi volos aldoni Esperanton al la kolekto de lingvoj.

Panjo kun plena entuziasmo rakontas en nia hejmo.

Kiel tio ĉio rilatas al mia patrino, kiun mi intervjuis ankoraŭ komence de la somero? Simple tiel, ke mi demandis ŝin kiel nia familia historio kunplektiĝas kun tiu nevortigebla tragedio de la dua mondmilito – t.e. kiu mankas de nia familiarbo pro Auschwitz. Kaj ŝi ja estis tradukisto en la plej granda parto de sia profesia vivo, eĉ se ne de literaturaj tekstoj. Nian familion kaj elektitajn profesiojn profunde influis landoj, lingvoj kaj maljustaj judaj leĝoj. Ekzemple kiujn lingvojn miaj geavoj lernis kaj kial? Kiujn intence ne, aŭ ne tuj?

En intervjuoj estas bone havi neresponditajn demandojn.

Simple Stela

Etikedoj

denaskulo, esperanto renkontiĝoj, germanio, rakontoj, ref, somera renkontiĝo, somero

Mühlhausen kaj la REF-ejo de ekstere

Mi sciis, ke mi ne havos tempon skribi tuj post REF en Mühlhausen, do mi diligente preparis miajn notojn pri la renkontiĝo dum la vojaĝo hejmen. La lastan tagon de la renkontiĝo mi decidis pli frue ekiri ol planite, por certe kapti mian vesperan trajnon al Amsterdamo. La post sekvan tagon matene mi forflugis al geedziĝfesto de tre bona amikino de miaj nederlandaj studoj. Do, mi havis tiun ĉi solan merkredon por elpaki, lavmaŝinumi, enpaki, kuri por la ringoj al la nordo de Amsterdamo, rapide trarigardi miajn notojn por la IJK-trejnado, printi, respondi la neglektitajn retmesaĝojn, kiuj ne povas atendi ankoraŭ du semajnojn, kolorigi mian hararon kaj kudri la subon de pantalono, kiun mi aĉetis en Germanio por la IJK. Mi ne havas tempon, damne.

 

Kaj tamen, atendante la sekiĝon de miaj vestaĵoj, subite mi aŭdis kanton en iu tute hazarda kantolisto kiu kiel ŝtormo igis min sidi antaŭ la komputilon, ke mi verku, kaj ne atendu ĝis post la IJK. Mi komencis merkrede nokte, kaj nun en Stokholmo vendrede matene finas mian rakonton.

---

Alvenante al Göttingen, mi sciis, ke tiuj kvar horoj utilos por cerbumadi kiel kadrigi la eksplodajn emociojn de la pasintaj 10 tagoj.

Kio okazos nun?

Etikedoj

brita kongreso, Edimburgo, esperanto, futuro, ijk, junuloj, kongreso, maljunuloj, organizado, podkasto, ref, uk

Mi havis mian belan, rondan 30-an naskiĝtagon antaŭ kelkaj semajnoj. Dum longega tempo, mi ne pensis pri tio, ke miaj junularaj jaroj oficiale povas finiĝi. Mi timis pri tio. Nun mi ne plu timas, mi nur konstatas, ke esti super tridek en la Esperanto-movado estos io tute alia ol la eblecoj ĝis nun. Mi scias, ke laŭ TEJO ni, super 30 restas junaj ankoraŭ 5 jarojn, sed tamen, ni ankaŭ scias, ke tio estas ĝenerala mensogo por oficiale havi pli da membrojn en la organizo kaj neniel rilatas al ni.

Pri kio mi parolas? Do, kiaj Esperanto-aktivecoj kaj aranĝoj estas super 30? Speciale nejunularaj renkontiĝoj, kiuj ne celas familiojn aŭ lernadon de Esperanto? Laŭ mia sperto ne multe. Mi ne diras, ke ne estas, sed supozeble ne multe, kaj certe la vigleco de la junularo mankas el ĝi. De kie mi scias tion? Mi vidas la maljunulojn, kiuj daŭre venas al junularaj renkontiĝoj, ĉar ili ne havas la sian por festi kaj amuziĝi. Ne, mi ne parolas pri tiuj, kiuj ĵus pasis la oficialan junularan limon. Homoj ĉirkaŭ 40, 50 eĉ 60 regule(!) partoprenas aranĝojn, kiuj estas speciale organizitaj por tute alia generacio. Al tiuj, kiuj finas mezlernejon, aŭ studas ĉe universitato vidi maljunuloj ne estas alloga kaj eĉ komprenata. Por mi tio estas evidenta afero kial. Mi jam skribis pri tio multe pli detale en unu el miaj plej seriozaj blogeroj.