La brava knabino – IJS – mia vivo (parto 3)

Etikedoj

ijs, perforto, vivo, ĉikonado

Averto: perforto, ĉikonado, mistraktado

Estis preskaŭ la novjaro en 2009. La 30-an de decembro mi staris en la banĉambro kun malseka hararo dum la 1-a JES en Zakopane kaj bezonis harsekigilon. La knabino apud mi diris, ke ŝi volonte pruntedonos la sian, mi simple reportu post uzado al ŝia ĉambro. Mi devis rapidi, ĉar mia panjo havas sian naskiĝtagon la 31-an de decembro. Amikoj atendis min, ĉar ili promesis iri kun mi al la urbo por trovi ajnan torton por donaci al ŝi tuj post noktomezo. Mi ŝatis tiun tradicion, mi pensis, ke estas gaje festi kvazaŭ alian noktomezon antaŭ la “vera”. Estas magie, kiam vi sentas, ke la nova jaro jam rapide alvenas kaj ĉiu havas tiun ekscititan atendon, ke eble la sekva jaro estos pli bona, aŭ eĉ pli bona ol la pasinta jaro. Oni prepariĝas kune por la festo, ornamas la ejon, kaj komencas jam frue festi, se estas partoprenantoj de foraj landoj, kiel Japanio.

Sed anstataŭ pensi pri tio – miaj haroj malrapide sekiĝis – tiutempe mi havis longan kaj artefarite buklan hararon. Mi nervoze rapidis al la ĉambro kaj konstatis, ke la gepatroj de tiu knabino estis Ĵomart kaj Nataŝa. Mi ne vere forgesis tion, sed iel dum la hastado mi surprize remalkovris tiun fakton. Mi sentis daŭre la honton rilate al ili. Kiam mi komencis klarigi, ke Carina pruntedonis tiun harsekigilon kaj mi nur deziras redoni, kaj dankon, mi tre dankemas, kaj jen… Tiam Ĵomart rigardis pli bone min: kaj demandis: “kio estas via nomo?” “Mi estas Stela. Ni jam renkontiĝis antaŭe, estas en ordo, ke vi ne rememoras min, vi ja renkontas multe da homoj.” Li rigardis mian vizaĝon eĉ pli profunde: “ĉu vi estas tiu brava knabino?”

Advertisements

IJS – mia vivo (parto 2)

Etikedoj

ijs, vivo

Mi komencis pripensi la daŭrigon de la historio inter mi kaj IJS, kaj relegante la pasintan blogeron mi denove konstatis kiom multe donis la kreativeco de nia renkontiĝo al la resto de la junulara Esperanto-movado. Tiom da ideoj, kiujn ni komencis, per kiuj ni eksperimentis oni transprenis por aliaj eventoj, kaj mi ĉiam ĝojas vidi tion. Tamen, estas unu afero transpreni programerojn, tradiciojn kaj alia afero estas liveri ilin. Sed la moralo daŭre restas, ke indas esti kreativa, indas trovi novajn vojojn, kaj perspektivojn.

Mi vere ŝatas, ke ni ne ĉiam volis la samon fari, se io ne funkciis, ni ne persistis. Almenaŭ en la nuna teamo estas tiel. Kaj sidiĝi post la renkontiĝoj estis ĉiam grava parto de la proceso. Mi pensas, ke unu el la plej bonaj signoj de la kvalito de via organiza teamo estas ke ĉu vi kapablas sidi kune post la renkontiĝo. Se tio estas facile, tiam vi bone fartis kune. Se malfacile, tiam eĉ se malbone funkciis dum la renkontiĝo, vi tamen provas prilabori la sentojn, pripensi kio okazis, kaj tamen lerni por la futuro. Se tute ne okazas komuna resumo, aŭ pene nur post longa tempo, tiam klare io tiom fuŝis, ke vi aŭ devos tre multe labori por fiksi la situacion, aŭ decidi ne plu kunlabori. Kelkfoje vi provas, sed simple ne funkcias.

Por mi interesa afero estas, ke ĉiu renkontiĝo kunportas kun si novan teamon.

IJS – mia vivo (parto 1)

Etikedoj

ijs, vivo

Se mi skribus biografion pri mia vivo supozeble tiu titolo estus unu el la eblecoj. Hodiaŭ estas la fino de IJS, la semajno, kiun mi preskaŭ ĉiam partoprenis ekde kiam mi estis 7 jara. Jes, ekde tiom juna aĝo. Oni scias pri IJS, ke malgraŭ tio, ke en la nomo estas junulara, la etoso ĉiam estis pli familieca, kun sufiĉe vastaj aĝkategorioj. Kaj tio ankaŭ signifas, ke de juna aĝo mi estis bonvena. Mi tute ne scias kial mia patrino volis partopreni ĝin, kaj kiel tio okazis, sed fine inter 1994 kaj 2017 mi partoprenis 17 IJS-ojn. Supozeble iel rilatas al tio, ke mia patro mortis en 1993, kaj ni ne povis kune vojaĝi plu eksterlanden – inter alie pro financaj kialoj. Do, certe ni ne planis vojaĝi al la UK, kiu okazis ekster Eŭropo tiam, koincide ankaŭ en Seulo, kiel ĉi jare.

Mi rememoras la jarojn laŭ tio, kie okazis la IJS, kaj kiel mi sentis min tiam. Ĉu estis bona aŭ malfacila jaro? Ĉu mi fartis kuraĝe, inspirite en la lernejo, ĉu mi laboris, estis studento? Kiel estis la vivo? Mi certas, ke ekzistas aliaj denaskuloj krom mi kiuj kalkulas siajn vivojn laŭ E-renkontiĝoj. Eble REF-oj, aŭ IS-oj, UK-oj, IF-oj, IIK-oj, ajna kunveno, kies ĉiu jara atendita alveno diktis la ritmon de la jaro. Almenaŭ la junecon. Tial por mi estas tre emocia ne povi partopreni IJS-on ĉi jare. Ja ne estas la unua fojo, kiam mi ne estas tie, sed jes la unua, kiam vere emocie tro tuŝas min. Mi estas 30 jara, do, mi volis, ke tiu renkontiĝo estu la lasta kiun mi partoprenas kun tiu ĉi organiza teamo, mi ankoraŭ aparteninta al la “junula” kategorio.