Multe da ĝojo kaj multe da sufero

Etikedoj

, , , , ,

Sonas kiel naski bebon, ĉu ne? Eventuale la kvanto de sufero kaj doloro rezultas espereble en ĉarma-sana bebo kiu poste pli ĝojigas la vivon de sia familio kaj ĉirkaŭaĵo. Verdire, mi ne scias ĉu la komparo taŭgas, ĉefe, ke mi neniam naskis bebon, kaj la Monda Verk-Monato daŭras nur unu solan monaton, kvankam mi jam organizis tri, sed ja povas esti ke la sperto influas poste vian tutan vivon.

Kelkaj ekzemploj venas al mia menso de la pasintaj jaroj kiuj estis profundaj: iu (bone, pluraj…) verkis pecon da teksto kiun volis jam de longa tempo kaj tiel eligis suferadon el sia koro kaj tropensadon de sia menso. Pluraj finfaris projektojn kiujn forlasis dum jaroj kaj finfine trovis la inspiron kaj subtenon fini ilin. Amikecoj formiĝis, babiladoj pli ĝojigis la tagojn, festado de komunaj kaj individuaj etaj sukcesoj fortigis la volon finfari la defion. Eĉ nova kolego de Bobelarto aperis dank’ al ĝi.

Se vi volas scii ĉu iu ideo via sencas aŭ indas la penon vi trovos la respondon al tio nur per ekfarado. Se vi decidas dediĉi la 30 tagojn de aprilo ĉiu tage iom labori pri via revo, tiam kredu min: vi ricevos la necesajn respondojn. La tuton vi povas fari por vi mem, eĉ ne montri pri kio vi laboras, sed la ŝanco je sukceso eĉ pli grandiĝas kiam vi fakte rakontas pri kio vi okupiĝas.

La titolo de la blogero venas de veterana partoprenanto de antaŭaj MoVeMo-j, kaj verdire ĝi trafe arigas la spertojn de la defio: se vi persistas ĉiu tage, fine vi ja atingos ĝojan rezulton. Mi certe jam menciis tion, sed mi faros daŭre: mi ŝatas kiam mi estas ĉirkaŭita de homoj en Esperantujo kiuj faras ion. Ne nur parolas pri tio kion volas fari, sed fakte faras. Mi tiomege tediĝas de niaj karaj samideanoj (ĉu vere ni havas la samajn ideojn? – mi dubas) kiuj havas grandajn ide(al)ojn, sed neniel antaŭenpaŝas provante-testante ĉu la afero fakte realiegblas. Kaj la plej bela parto de iliaj streboj plej verŝajne estas tio ke ili pensas ke la parolado jam estas la finfarita laboro mem. Ke la ideo jam egalas al rezulto.

MoVeMo estas nur tiom kiom vi aldonas al la sperto. Vi povas laŭdi la laboron de aliaj en la grupo, sed neniel tio kompareblas al tio kiam vi partoprenas kaj finfaras la malfacilan defion de arda sindediĉado al tasko dum kvar kaj iom da semajnoj. Estas tiom da homoj kiuj nur rigardas la aliajn labori, kaj jes, kelkfoje agrablaj-afablaj laŭdoj tre bone sentiĝas al la menso. Sed eĉ pli bonas kiam vi mem aldonas ion al la komunumo. Se vi ne nur prenas kaj ĝuas la laboron de aliaj, sed ankaŭ per viaj kapablo kaj perspektivo kontribuas al la tuto.

Kiam la Literatura Duonmaratono finiĝis mi pensis: ho, tio estis vere surprize maratona kaj laciga, sed nun mi sentas tiel ke la vera maratono komenciĝas en aprilo. Iusence nia tuto vivo estas maratono kaj mi scias, ke tio estas kliŝo. Post la mirinda sperto kiun la Duonmaratono donis al ni, venas la vera laboro: daŭrigi kion ni komencis.

En duontago ni prezentis nur impresetojn kiom riĉas la literatura mondo de Esperantujo. Por povi montri tion multe da homoj laboras en la malantaŭo: verkas, eldonas librojn, tradukas kaj redaktas tekstojn por ke estu pri kio paroli. Kaj fari tion ĉion ni pli sukcesas en komunumo. Ĉiu bezonas la subtenon por atingi siajn celojn. En Esperantujo eĉ pli ni scias ke sen nia sindona laboro preskaŭ nenio ekzistus.

Kaj estas kelkaj en luksa pozicio – kiel mi –, kiu povas ĉiutage-profesie labori por diversaj projektoj. Unu el miaj plej ŝatataj aferoj en la mondo estas sidi kun teamo kaj eklabori pri detaloj de renkontiĝo. Kiam ni jam akceptis la bazan novan ideon kaj venas tempo priparoli kiel realigi nian celon. Mi ankaŭ tre ŝatas la eventojn mem kaj sidi poste analizante la sukcesojn, la ideojn por la sekva fojo. Kutime mi prefere laboras pri aferoj kiuj estas daŭripovaj. Kies bazo bone funkcias por konstante evolui koncepton, kiu jam bonfunkcias en si mem.

Por la sekva Duonmaratono la ideoj abundas kaj plurajn indos realigi. La partoprenantoj kuraĝe sendis siajn petojn jam plenigante la aliĝilon – venis amaso por konsideri. Mi konstatu: la kerna ideo bone funkciis, kaj ni atingis kion ni volis: ni sukcese engaĝigis homojn al literaturo en Esperanto ĉirkaŭ la mondo. De la januara organizado ĝis la marta realigado ni ne malŝparis multe da tempo. Ni vere prenis la spacon por plani kion ni volas, kiel ĝi sentiĝu, kion ni deziras atingi, kaj kiam tiuj detaloj estis deciditaj tiam la organizado jam fluis en sia ritmo.

Por la sekva mia persona celo estos “ne esti bezonata” la tutan tempon. Nun tiu parto estis natura: mi ĉeforganizis kaj grandparte gvidis ĝin. Praktike la kontaktadon kun la prezentantoj faris mi kaj pro tio iusence la evento centriĝis ĉirkaŭ mi. Mia partopreno de la tuto estis nepra kaj se bezonintus mi devintus (kaj povintus) gvidi la tuton de la komenca malfermo de la Zoom-ĉambro ĝis la lotumado de la premioj en la fino. Dank’ al mia brila kaj freŝa kungvidanto: Jaes, tio ne estis bezonata. Li elstare gvidis la duan parton de la evento, kaj mi nur subtenis lian laboron de la flanko krom miaj du prezentoj.

Simile estas la koncepto de MoVeMo: la unuan ni vere pripensis rapide kaj prefere testis pli-malpli tuj anstataŭ troe analizi ĉu povus funkcii, ĉu indas demandi multajn homojn antaŭ lanĉi ĝin. La praktiko montras ke organizi jam la kvaran fojon estas io kion la komunumo atendas. Ĉiu foje MoVeMo finiĝas pluraj diras: mi jam atendas la sekvan, mi jam scias kion mi volos fari dum la sekva.

Kaj do por tiuj por kiuj tiu tuta koncepto estas nova: la defio komenciĝos post 3 tagoj! Ni atendas la saman sukceson, malfacilaĵojn, suferadon kaj ĝojon kiel dum la pasintaj. Por vi, kiuj fakte emas testi viajn projektojn kaj labori pri ili en subtenema rondo, jen via ŝanco: aliĝu al la plej mojosa komunumo de agemuloj tuj!

Mi donas al vi la stafeton. Kaptu ĝin!

Etikedoj

, , , , ,

Se vi volus legi mallongan priskribon pri mi ĝi dirus: Stela ŝatas organizi Esperanto-renkontiĝojn kaj paroli pri tio. Mi malkovrigas al vi nenion novan aŭ surprizan pri mi, krom se tiu ĉi estas la unua blogero kiun vi legas en SĈNK. En tiu kazo: bonvenon al mia mondo!

Kiam ajn mi estis organizanta ion ajn por kaj en Esperantujo mi havis novajn spertojn por rakonti. La strukturo de organizado restas la sama, oni bezonas atingi la samajn etapojn, estas sinsekvo de la laboro. Pro tio mi devas diri al vi, ke nenio donas pli da fajro al mia kreemo ol kiam oni organizas novan Esperantan renkontiĝon. Kaj ĉar momente mi laboras pri io, kio ĝis nun neniam okazis tiel, en tiu ĉi formo, mi ĝoje rakontos al vi iom la fonon de la laboro.

Organizi, partopreni, analizi renkontiĝojn mi faras de jardekoj. Mia sperto kaj kerna parto de mia aktiveco kaj ĝojo estas tio. Ne nur pri kiel okazigi ion ajn, sed pensi pri komunikado, teamo, planado, kunlaboro, limdatoj, negocado kaj celoj.

Ĉefe tion pri celoj mi komprenis tre malfrue. Ke oni ne nur ekorganizu, sed vere pripensu kion kaj ĉefe kial ni faras. Kompreneble poste ankaŭ kiel. Sed nenio montras pli la kial parton de organizado. Ĉar kiam vi havas ion decidindan, kaj organizado temas multege pri decidoj, ĉeforganizado pri la kapablo decidi, vi daŭre devas reiri al la kialo de la evento.

Mi eĉ pli ŝatas analizi organizadon, kiam mi mem estas meze de la procezo. Pridiskuti post la fino de evento kio okazis, aŭ rememori kaj lerni pri malnovaj eraroj, kompreni kiel oni povintus pli bone fari estas tre utila kutimo. Sed rakonti pri la organizado dum oni organizas estas io, kio laŭ mi pleje helpas al ajna organizanto de renkontiĝoj.

Miaj tagoj nun pasas grandparte organizante la Literaturan Maratonon kaj la Interkulturajn Novelo-Konkursojn. Mi parolas kun la ĵurianoj kaj ni ĵus lanĉis la trian eldonon ĉi semajne. La aliĝilo por la maratono jam malfermas.

Iam mi priskribos la sperton de organizi tiom grandskalan konkurson (kompreneble mi jam ekverkis pri ĝi almenaŭ ses foje), sed nun mi vere volas detale paroli pri la maratono, ĉar ĝi estas mirinda sperto. Ĝi estas nova reta renkontiĝo pri literaturo, kaj sentiĝos kiel kurado per literaturo. Ĝi okazos la 11-an de marto ĉi jare. Kaj mi ŝatas ĉion pri ĝi.

Legi plu

Jarfina kurado

Etikedoj

, , , ,

Estas la lasta tago de la jaro, do mi rapide finverku la rakonton, kiun mi komencis la lastan tagon de novembro… Denove pasis monato da laboro kaj kompreneble ankaŭ festoj, nekredeble! Anstataŭ troe detaligi la jaron, mi trakuros la restantajn monatojn de 2022 por povi bonvenigi la novan jaron kun malferma animo por novaj aventuroj en Esperantujo!

Jen!

En aprilo ni daŭrigis la novan defion de MoVeMo, la Monda Verk-Monato kaj en la legosalono legis la verkojn de la verkkursoj kiujn ni komencis en septembro 2021. Diversaj partoprenantoj de la sesioj proponis novelojn por krei libreton nur por tiu ĉi monato. La 30-taga defio alportis eĉ pli da partoprenantoj ol en novembro, kaj ĉi foje ni jam havis aliĝilon, do povis kontakti la homojn por donaci atestilon fine de la monato. En la komencanta verksesio ni verkis rakontojn uzante la samajn 5 vortojn.

Fine de la monato Bobelarto kaj mi ricevis inviton al la Brita Kongreso en Conwy, do ni povis okazigi la unuajn dumrenkontiĝajn verksesion kaj legosalonojn!

En majo ni verkis pri senlimaj roluloj kaj ankaŭ uzis “ekstremajn komparojn” por trejni niajn verkmuskolojn. En la legosalono gastis Mikaelo Bronŝtejn ĉe ni. La monaton ni pasigis per la antaŭpreparado de la 10-epizoda podkastserio de Amo, Tuso kaj Forpaso, kun multaj diversaj laŭtlegantoj kaj bonhumora kunlaboro kun Anna Lobo.

Dum ni produktis la serion, paralele ankaŭ je freneza rapideco redaktis la novelaron por la presado.

Legi plu

Hasta monatĵurnalo de lastminuta verkanto

Etikedoj

, , , , , ,

Novembron ĝenerale mi ne ŝatas. Ĝi estas la plej griza monato de la jaro, la tagoj daŭre mallongiĝas kaj kutime mi malsaniĝas je iu momento dum ĝi. Do bezonatas serioza strebo por fari ion ĉiu tage por ĝojigi mian animon, ĉar vintro alvenas post okulblinko. Neniel interesas min neĝo, vintraj sportoj, esti ekstere en la malvarmo. Eĉ kristnasko ne aparte entuziasmigas min, la daŭra premo aĉeti donacojn kaj tro da kukoj, drinki tro… do tial mi ĝojis, kiam mi ricevis la ĉi jaran rememorigilon de JarKompaso por kontroli la Esperanto-tradukon de la libreto kaj helpi pri la etaj ŝanĝoj kiuj aperis ekde la pasinta jaro. Mi originale tradukis tiun ĉi projekton de 2015, kaj ĝi estas unu el la plej gravaj aferoj kiun mi plenumas fine de la jaro.

Ĉar la unusola festo, kiun mi vere ĝoje kapablas festi estas la nova jaro. Ĝi sencas al mi. Ni venas al fino de ciklo, kaj iusence komencas novan. Kreskante – kiel infano – la aliaj festoj neniel sencis al mi: naciaj festoj? Deviga malĝojo, pensado pri murdado, kantado de ĉio solemna, apenaŭa ĝojo aŭ gloro por kune festi la nacion. Aspektas tiel, ke ni emas festi nur la terurajn okazaĵojn de hungara historio. Eĉ ekzistas diraĵo: “plorante festas la hungaro”. Triste. Mi ne estas religia, do pasko aŭ pentekosto signifis ne pli ol ĉokolado-kunikletojn kaj plian tagon for de la lernejo – kvankam por tio, mi ajnan kialon akceptas.

Mi ne plu estas en tradicia lernejo, nek festotagoj ĝenerale influas miajn labortagojn aŭ feriojn. Sed silvestro ĉiam estas festo por mi. Kaj ne pro tio, ke estas la naskiĝtago de mia patrino. Ĝenerale estas la unusola festo, kiam ĉiu bonhumoras kaj havas esperon por la nova jaro. Kaj esperi je io pli bona gravas.

Ekde kiam mi konscie uzas la tempon rerigardi al la jaro, kaj kuraĝe revi pri la sekva, mi eĉ pli ĝuas la tagojn gvidantajn al ĝi. Kvankam okazas, ke mi fine plenigas la kajeron nur en januaro. Ĝis tiam mi pensas pri la demandoj, cerbumadas, kaj rerigardas la monatojn en mia kalendaro kaj tagĵurnalo antaŭ mi komencas ion ajn ekverki.

Foje mi vidis en blogo de amiko rerigardon al la jaro rilate al Esperanto, kaj mi ĉiam volis tion fari, ĉar mi sentas tiel, ke mi ne bone notas la aferojn kiujn mi kontribuas al Esperantujo. Mi eĉ ne havas liston de ĉiu renkontiĝo kiun mi helpis organizi aŭ fakte ĉefis, aŭ ne aparte bone kapablas rakonti pri mia profesia laboro nuntempe. Do mi pensas, ke se mi mallonge resumas laŭ la monatoj kiel pasis tiu ĉi jaro tiam mi almenaŭ paŝon proksimiĝas al kion mi deziras esprimi de longa tempo.

Mi komencas pasintnovembre la rakonton, ĉar la jaro ankoraŭ ne finiĝis, kaj mi volas verki pri plena ciklo. Ĝuste pro tio, ĉar en novembro 2021 okazis la unua MoVeMo, la Monda Verk-Monato, kies tria eldono finiĝas hodiaŭ. Mi ankaŭ havis KOVIM, kio ne estis tiom amuze, sed ĉar estis komence-meze de la monato, ĝi duonigis mian defion en du: mi komence verkis pri rakonto, kiun mi volis esplori, fine mi uzis verkohelpilon por fini la defion. Mi elektis fari 700 vortojn tage, kaj komence tute bone sukcesis pri tio, sed fine, ne. Sume mi verkis 20iom mil vortojn tamen, kio ne estis malbone.

Partoprenis ĉirkaŭ 15 homoj, kaj estis vere nekredebla sperto labori kune dum monato. Tiom belaj projektoj naskiĝis, kaj pluraj revenis por kunfari la duan kaj trian fojon ankaŭ! La tuto estis eksperimento por vidi ĉu interesiĝas homoj pri tia defio, kaj ĉu eblas trovi la defion por si en ĝi. Mi povas diri, ke jam la unua eldono superis niajn atendojn. Kaj tiel, apud la verksesioj kaj legosalonoj, nova programo de Bobelarto naskiĝis!

Legi plu

Kaj la magio okazis la 11-an tagon

Etikedoj

, , ,

Dum pluraj jaroj en novembro kiam mi ankoraŭ estis lernanto, – kaj kiam la granda grizeco enfaldas Budapeŝton – mi ĉiam revis pri decembro. Ne nur revis, sed antaŭĝojis la jarfinon sciante ke la vera festo komenciĝos post kristnasko, kiam ni troviĝos en trajno al Germanio por bonvenigi la novan jaron inter amikoj. Okazis, ke ni jam dum IJF en Italio antaŭpagis por la evento, do jam paske mi antaŭĝuis la senton de festo. Kaj tre bone amuziĝis hejmenvenante al Hungario, kiam mi demandis miajn amikojn meze de aprilo: ĉu vi jam scias kie vi festos la silvestron? Ili rigardis min kvazaŭ mi estus freneza… Tio estas 8 monatojn for! Kompreneble ne!

Do ĉi jare kiam mia amikino demandis min pasintsemajne kie mi festos la novjaron, mi pensis: ĉu vi estas freneza?! Ĝi estas ankoraŭ plurajn semajnojn for! Mi laboras, okupiĝas pri miaj taskoj. Kiu pensas pri la jarfino tiom frue? Certe ne mi! Kaj prononcante tiujn vortojn mi rememoris, la ĉi supran rakonton.

Estas denove novembro, grizeco, kaj hodiaŭ estas la 11-a tago de MoVeMo. La suno subite ekbrilas meze de la tago. Ĝi alportas varman senton en mian ĉambron. Mia pulovero ankaŭ flavas, kaj mi lasas ke la sunbrilo agrable varmigu mian vizaĝon dum mi verkas. MoVeMo estas la plej mojosa defio kiun Esperantujo iam ajn vidis. Ĝi estas 30-taga kaj malfacila. Ĉar ne iu eksterulo donas la defion al vi, sed ni elektas la defion por ni mem.

Fari ion ajn dum tridek tagoj, kiu ne estas kutimo en via vivo igos vin labori arde kontraŭ la deziro de via cerbo. Ĝi vere provos vin konvinki ĉiu tage, ke iom verki, legi aŭ kreeme uzi Esperanton tute ne mankas al vi, ke se vi ne faros vian tagan pecon de la plano tiam fakte nenio okazos. Kaj via cerbo kompreneble pravas. Ĝi ne volas labori pli ol bezonate kaj volas ke vi simple ripozu. Kial strebi, kial puŝi vin ekverki, se vi povus trankvile legi dum dekkvin minutojn tviteron dum ĝi ankoraŭ ekzistas? Kaj tamen. Se vi strikte flankenpuŝas la kontraŭstaron de via afable protektema cerbo tiam etaj mirakloj, momentoj da magio okazas.

Legi plu

Kaj la mateno venis, kaj la homlupoj mortigis neniun…

Etikedoj

, , , , , , ,

Do, ĉu la sorĉistino decidis tuj savi iun? Aŭ sin mem? Kial neniu mortis? “Fakte, estas agrabla tio, ke ĉiu almenaŭ unu rondon povas ludi, kaj ne okazis tuj murdo” – konstatas nia Dio, kaj mi fiksrigardas lin, ĉar mi scias, ke li scias, ke ne la sorĉistino helpis iun ajn. Ke mi, la homlupo ne murdis iun ajn. Tiam li ankoraŭ pensis ke temas pri miskompreno aŭ mallerteco, ne pri serioza decido.

Mi ŝatas la ludon, sed mi ne ŝatas esti homlupo. Oni ĉiam pensas, ke mi estas homlupo, kaj mi ne aparte ŝatas kiam la vilaĝanoj fakte pravas rilate al tio. Mi kompatas ilin kaj min mem. Kutime mi ne babilemas dum la ludo, ofte silenteme observas. Tio estas suspektinde. Se mi diras ion tial, se ne, do tial. Estas ĉiam kelkaj kiuj tuj komencas paroli kaj ne aparte lasas la aliajn diri multon. Komencantoj kompreneble ne kuraĝas tiom vigle argumenti, ili ne trovas la vortojn.

Tamen, esti ĉe Esperanta renkontiĝo, kaj ne ludi eĉ unu rondon de homlupo estas neimagebla en mia mondo. Dum la Brita Kongreso en Conwy Bay mi nepre volis partopreni almenaŭ kelkajn sesiojn, kaj reengaĝiĝi al la mondo de Esperantistoj erve (neologismo: “en la reala vivo”. Mi rekomendas komenci uzi ĝin.) Mi estis preleganto kaj kontribuanto al la programo. Brilis ĉeesti sur la insulo, paroli pri kial Esperanto-literaturo gravas, verki kune kaj malkovri dum la legosalonojdum la legosalonoj la unuajn ĉapitrojn de ankoraŭ neaperintaj libroj. Ni legis pri la murdo de Roger Ackroyd (tradukis Hanso Becklin, ankaŭ lia prelego pri ĝi estis elstara), kaj pri La kurioza incidento en la nokto de hundo. Se vi volas bonegajn librojn legi en la somero, nepre mendu ilin!

Alico en Mirlando havas Esperantajn desegnojn ankaŭ!

Sekvu la retejon de EAB por ricevi novaĵojn, la altkvalita libroeldonado de la Asocio estas mirinda. Mi havas preskaŭ ĉiujn novajn librojn kaj verdire mi ne scias kiu eldonas tiom belegajn librojn en la senco de aspekto, lingvaĵo kaj dezajno nuntempe. Plej verŝajne neniu krom ili. Tial kolerigas min la fakto, ke en la Belartaj Konkursoj ne rajtas asocioj aŭ homoj konkursi post gajni en unu jaro. Kia absurdaĵo estas tio! Ili devus gajni ĉiu jare ĝis kiam pli bona aperas sur la sceno! Ĉu vi jam tenis la libron Alico en Mirlando en viaj manoj? Se ne, vi ja ne scias pri kio mi parolas…

Ĉirkaŭ 60 homoj por semajnfino estas bona nombro de partoprenantoj. Se vi volas, vi povas iomete paroli kun ĉiu, kaj certe estos 2-3 kun kiuj vi profunde babilados. Nuntempe ofte okazas, ke iun vi jam sekvis-renkontis rete antaŭ jaroj, kaj venas la tempo finfine vidi unu la alian persone. Tiel estis kun mi, kaj la sperto estis elstara!

Pri la kvalito de la organizado mi ne dubis. Tim Owen atenteme antaŭpreparis kaj informis pri la evento en bela retejo. Elkorajn gratulojn kaj bone merititan ripozadon post la semajnfino al li! Mi bonŝancis pri la homoj kun kiuj mi dividis la hotelon, estis agrabla grupeto por matenmanĝi kune antaŭ la kongreso kaj bierumi vespere post ol oni forĵetis nin el la ejo.

Apud la bieroj kompreneble ni devis diskuti pri homlupo antaŭ ekdormi. Se iu partoprenis la eventon, do komprenis, pri kio ni parolis kaj nepre aldonis sian vidpunkton, ĉefe se temis pri la Dio de la ludo… Se ne, do cedis ekkoni plurajn flankojn de la rakonto pri kio okazis por povi sociumi kun ni. Kaj tiu obsediĝo pri la ludo neniam ĉesas dum Esperanto-renkontiĝoj. Oni devas malfermi la Pandora-skatolon de homlupo nur unu fojon dum la renkontiĝo kaj hoppp!… la spirito de la ludo neniam forlasas la renkontiĝon ekde tiam.

Mi klarigas (kiel ĉiam…) Dankon al Andrzej S. por la foto!

Mi ĉiam ridas kiom da miskomprenoj okazas dum ludado. Sed ne tiel ni ludis ĝin dum la IJK!!! Jam dum la Renkontiĝo de Esperantistaj Familioj la etaj denaskuloj inventas diversajn regulojn. Aldonas kaj forprenas kartojn kaj okazos bonhumora kaoso pro la devigaj kvereloj kaj akuzado. Tio estas neevitebla. Ni ridas, ni miskomprenas, mi ĉiam redemandas pri kion mi devas fari. Mi aŭskultas la regulojn kvazaŭ mi neniam aŭdintus ilin antaŭe. Mia cerbo senkonscie forigas ĉion, kion ĝi scias pri la ludo antaŭ ĉiu renkontiĝo, konservante nur la bazaĵon: la homlupoj murdas kaj la vilaĝanoj preferus vivi. Kaj venos iu nova Dio, kaj ri reinventos la regulojn.

Ĉi foje post la mateno alvenis, kaj iu mortis, la Dio ne diris ĉu estis vilaĝano aŭ homlupo, sorĉistino aŭ kiu ajn, kiu mortis. Ĉu vi jam aŭdis pri tia regulo?! Tio estis la unua fojo, ke mi ludis tiel, kaj mi serioze ne komprenis kiel tio povas esti… Ni volas scii, kiu mortis dum la nokto! Sed ne, ĉi foje ni ne rajtis scii. La Dio kompreneble klarigis al mi apud pluraj cidroj vespere, ke vere tiel oni ludas laŭ la reguloj… Oni devas lasi la karton sur la tablo kaj fine de la ludo ni ekscios kio okazis. Mi daŭre ne komprenas kiel tio sencas, do ajna spertulo bonvole klarigu al mi en la komentoj. La surprizoj dum la ludo ĉiam abundas, kaj kompreneble ĝi daŭre donas kaj donos temon (por sekvaj renkontiĝoj) pridiskutindan dum ni malrapide ebriiĝetas.

Kaj se vi volas scii kiel finiĝis la ludo… do mi nek gajnis, nek malgajnis. La vespera programo komenciĝis dume. Omaĝe al Bill Chapman venis kanti koruso en la kimra kaj ĝuste la du homlupoj volis aŭskulti la kantojn (jes, mi scias…) Do fine mi estis tiom malbona homlupo, ke mi eĉ prefere forlasis la vilaĝon kaj ne plu ludis.